Translate

Saturday, December 04, 2010

Tα Χριστούγεννα έρχονται!


Τα Χριστούγεννα έρχονται!

'Ερχονται όπως πάντα να μας λυτρώσουν ή τουλάχιστον να μας απαλύνουν την μαυρίλα που μας δέρνει, μ΄αυτόν τον μαγικό τους τρόπο. Δεν κάνουν τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο, απλά έρχονται. Έτσι απλά. Όπως το δροσερό αεράκι που φυσά και διώχνει την κάπνα και καθαρίζει την ατμόσφαιρα, όπως το χιόνι που καλύπτει τα πάντα και κάνει ακόμη και τα αμέτρητα σκουπίδια της πόλης να δείχνουν απλά χιονισμένα λοφάκια, όπως το τσουχτερό κρύο που σκοτώνει κάθε τι βλαβερό, έτσι και τα Χριστούγεννα. Και μόνο που τα περιμένεις κάτι σκιρτά μέσα σου, κάτι αναδεύεται. Απολαμβάνεις το δροσερό αεράκι, ρουφάς το τσουχτερό κρύο ίσα μέσα στα πνευμόνια, χοροπηδάς σαν κατσικάκι στο λιβάδι πάνω στο χιόνι και τα μάτια σου, αυτά της καρδιάς, σαν να βλέπουν πιο καθαρά, πιο ανθρώπινα, πιο αισιόδοξα.

Τι κι αν κάνει ζέστη ακόμη, τι κι αν ο ήλιος μας καίει τα μεσημέρια. Θα φυσήξει κι ο βοριάς, κι αν είμαστε λιγουλάκι τυχεροί μπορεί να πάρει και κάποιους μαζί του και να τους σηκώσει....

Πρέπει λοιπόν να προετοιμαστούμε. Να βάλουμε στην άκρη την απαισιοδοξία μας, την στεναχώρια μας, τον φόβο μας για το αύριο και να ζήσουμε το σήμερα, το τώρα, να μυρίσουμε το δροσερό αεράκι, να στολίσουμε το δέντρο μας (κι ας βαριέμαι και μόνο που το σκέπτομαι) να βάλουμε τα καλά μας και τα εσώψυχα και τα βιτρινάτα, και να γεμίσουμε το σπίτι μας με όμορφες μυρωδιές. Με τις μυρωδιές των παιδικών μας χρόνων. Εμείς τις ζήσαμε, τώρα πρέπει να δημιουργήσουμε εκείνο το σκηνικό που χρειάζονται τα δικά μας παιδιά για να θυμούνται τα μελλοντικά, δικά τους Χριστούγεννα των παιδικών τους χρόνων.

Μυρωδιές από κανέλα, γαρύφαλλο και καβουρντισμένο αμυγδαλο, μυρωδιές από μελομακάρονα και κουραμπιέδες! Οι συνταγές πολλές, κλασσικές και μη αλλά πάντα νόστιμες και μοναδικές. Η παρακάτω είναι σαν τα πατατάκια, δεν μπορείς να σταματήσεις στο ένα.

Υλικά για ονειρεμένους Κουραμπιέδες


1/2 κιλό βούτυρο γάλακτος
1 κιλό αλεύρι
2 κουταλιές άχνη ζάχαρη
1 κρόκο αυγού
1/2 κουταλάκι μαγειρική σόδα
3/4 του ποτηριού του κρασιού κονιάκ
1/4 αμύγδαλα χωρίς φλούδα, καβουρδισμένα και τριμμένα
3 πακέτα ζάχαρη άχνη

Εκτέλεση
Χτυπάμε αλύπητα το βούτυρο με τις 2 κουταλιές άχνη μέχρι να ασπρίσουν.

Στη συνέχεια ρίχνουμε τον κρόκο του αυγού και το κονιάκ και ανακατεύουμε πιο μαλακά.

Προσθέτουμε τα τριμμένα και καβουρδισμένα αμύγδαλα και στο τέλος το αλεύρι λίγο-λίγο ώσπου να γίνει μία αφράτη ζύμη που δεν κολλά στα χέρια.

Πλάθουμε μικρά κουραμπιεδάκια (προσοχή στο μέγεθος γιατί φουσκώνουν στο ψήσιμο) και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 160 c για 15-20 λεπτά στην 2η χαμηλή θέση.

ΠΡΟΣΟΧΗ να μην ροδίσουν γιατί τότε τους κάψαμε. Μόνο ο πάτος τους πρέπει να είναι ροδαλός.

Χωρίζουμε την άχνη σε δύο μπωλ.

Αφού λοιπόν ψηθούν και όσο είναι ακόμα καυτοί για να ρουφήξουν την ζάχαρη, κατευθείαν από το φούρνο δηλαδή, τους ρίχνουμε άχνη και τους περνάμε στο δεύτερο μπωλ σκεπασμένους με την άχνη να περιμένουν την σειρά τους.

Σε ένα μεγάλο δίσκο ή σχάρα φούρνου ή ότι άλλο νομίζουμε αραδιάζουμε τους κουραμπιέδες σε μονές σειρές ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ και περιμένουμε με υπομονή μέχρι να κρυώσουν!!

Αφού λοιπόν κρυώσουν, τους βάζουμε στην όμορφη μας πιατέλα τον έναν πάνω στον άλλο σαν βουναλάκι και με ένα σουρωτηράκι τους πασπαλίζουμε με την άχνη που περίσσεψε!

Σας παραθέτω αυτούσια την συνταγή της οικογενείας μας!

Καλή επιτυχία και Χρόνια Καλά!!

Σημ. Την παραπάνω συνταγή θα την βρείτε και στο hungry.gr όπου την δημοσίευσα πριν πολλά χρόνια.

H φωτό δανεική από το www.nutritionblog.gr

Tuesday, November 16, 2010

Κόλλυβα, το πρωϊνό της τεσσαρακοστής, το πρόγευμα των αρχαίων ημών προγόνων

Τα κόλλυβα είναι η προσφορά των ζωντανών εις ανάπαυση των ψυχών των κεκοιμημένων μας. Αποτελούνται από υλικά της βασικής διατροφής μας και από κάτι ακόμη που αγαπούσε πολύ ο άνθρωπος μας πχ, μια πρέζα καφέ ή ρόδι.

Συνέχεια με ρωτούν και ζητούν την συνταγή της μαμάς μου. Η μαμά μου φτιάχνει τα καλύτερα κόλλυβα που έχει κανείς γευτεί. Θες η αναλογία των υλικών, θέλεις η πείρα τόσων ετών, η πίστη στα Άγια ή η αγάπη για τα πρόσωπα εκείνα για τα οποία ετοιμάζονται και διαβάζονται. Εγώ λέω λόγω όλων αυτών μαζί και άλλων που δεν τα πιάνει ο νούς μου και δεν χρειαζεται κιόλας.

Φτιάξτε τα και διαβάστε τα στην εκκλησία ή στο κοιμητήριο. Μοιράστε σε όλους όσους βρεθούν γύρω σας. Είναι μεγάλη ευλογία και για αυτούς και για εσάς και για τους κεκοιμημένους σας. Εάν "φοβάστε" να φάτε κόλλυβα άλλου σας λέω πως κακώς φοβάστε εάν είναι διαβασμένα. Όπως και να έχει υπάρχουν και πολλά πουλάκια που θα ευαρεστηθούν και θα τα τιμήσουν μέχρι το τελευταίο σπυρί. Σε καμμιά λοιπον περίπτωση μην τα πετάξετε αλλά βάλτε τα σε τέτοιο σημείο που μόνο πουλιά τα φτάνουν (πχ στην ταράτσα).

Εναλλακτικά ετοιμάστε τα σαν πρωϊνό γεύμα ή επιδόρπιο. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα τιμούσαν ως τέτοιο όπου αντί για ζάχαρη βεβαίως έβαζαν μέλι (βλέπε προηγούμενο άρθρο "το πρωϊνό της τεσσαρακοστής").

Η παρακάτω συνταγή, αναλογία και παρασκευή έρχεται από πολύ παλιά και πολύ μακριά, από την γιαγια Βασώ και τον Πόντο. Έτσι τα έκαναν τότες οι Σουρμενιώτες, έτσι τα κάνουμε και σήμερα οι νεώτεροι Πόντιοι.

Καλή επιτυχία, καλή υγεία στο σπιτικό σας και ανάπαυση στις ψυχές των κεκοιμημένων σας.
ΚΟΛΛΥΒΑ
Υλικά:

  • ½ πακέτο στάρι (εμείς επιλέγουμε της Μάγειρος καθώς έχει πολύ μεγάλη σημασία η ποικιλία του σταριού)
  • 1 φούχτα καρύδια χοντροκομμένα
  • 1 χούφτα φουντούκια χοντροκομμένα
  • 1 χούφτα αμύγδαλο χοντροκομμένα
  • 1 κούπα αλεύρι καβουρντισμένο
  • 3 κουταλιές σούπας σουσάμι καβουρντισμένο (κατά προτίμηση χύμα, όχι σακουλάκι)
  • ½ πακετάκι φρυγανιά τριμμένη
  • ½ κούπα ζάχαρη κρυσταλλική ψιλή
  • μια στρώση ζάχαρη άχνη
  • μια πρέζα πιπέρι (ότι πιάσουν δηλαδή τα τρία μας δαχτυλάκια)
  • μια πρέζα κανέλα τριμμένη (ότι πιάσουν δηλαδή τα τρία μας δαχτυλάκια)

προαιρετικά:

1 χούφτα σπόρια ροδιού

λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό

1 χούφτα σταφίδα σουλτανίνα


Εκτέλεση:


Από βραδύς,


καθαρίζουμε το στάρι σπυρί σπυρί από τυχόν σκουπιδάκια. Πλένουμε τρία νερά και το βράζουμε με ένα κουταλάκι αλάτι με τόσο νερό όσο να το καλύπτει σε χαμηλή φωτιά. Στην αρχή η φωτιά στο φουλ, μόλις αρχίσει να παίρνει βράση τότε χαμηλώνουμε στο 1 ½ (συμβατικής ηλεκτρικής κουζίνας).


Καθώς το σιτάρι βράζει, φουσκώνει που σημαίνει ότι πρέπει να το προσέχουμε διότι μπορεί να χρειαστεί να ρίξουμε κι άλλο βραστό νερό.


Όταν το σιτάρι «σκάσει» είναι έτοιμο. Τότε σουρώνουμε καλά καλά και απλώνουμε σε αραιή στρώση πάνω σε μια πολύ καθαρή πετσέτα ή σεντόνι και το αφήνουμε να τραβήξει όλη την υγρασία που έχει.


Συνεχίζουμε με το μείγμα,


Καβουρντίζουμε το αλεύρι σε αντικολλητικό σκεύος στο μάτι της κουζίνας σε χαμηλή φωτιά μέχρι να πάρει χρώμα.


Καβουρντίζουμε χώρια το σουσάμι να πάρει χρώμα. Το μισό το βάζουμε στο multi και το χοντροκόβουμε μαζί με τους ξηρούς καρπούς.


Σε ένα μεγάλο μπώλ βάζουμε πρώτα το 1/3 από το καβουρντισμένο αλεύρι, μετά την φρυγανιά και από μια πρέζα πιπέρι και κανέλα.


Προσθέτουμε τους χοντροκομμένους ξηρούς καρπούς και το υπόλοιπο σουσάμι.


Σκεπάζουμε το μπωλ και το αφήνουμε μέχρι το πρωί λίγο πριν φύγουμε με τα κόλλυβα μας για την λειτουργία.


Όταν είναι λοιπόν όλα έτοιμα,


και το στάρι μας στεγνό, προσθέτουμε στο μείγμα μας (είτε σε μπωλ τύπου πυρέξ είτε σε ξύλινο ταβά με τοιχώματα (δίσκο) τα σπόρια του ροδιού, λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό, το υπόλοιπο σουσάμι που κρατήσαμε από την προετοιμασία και την ζάχαρη. Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε το στάρι μας.


Καλύπτουμε τη επιφάνεια με το υπόλοιπο καβουρντισμένο αλεύρι και από πάνω στρώνουμε άχνη ζάχαρη και πατικώνουμε καλά.


Απαραίτητα βάζουμε έναν σταυρό είτε από ξηρούς καρπούς είτε από ρόδια ή ότι άλλο φαγώσιμο και στολίζουμε αν θέλουμε την επιφάνεια των κόλλυβων μας.


Προσοχή: η ζάχαρη μπαίνει πάντα τελευταία γιατί όσο μένει τόσο το σιτάρι σκληραίνει.


Επίσης, τα κόλλυβα δεν τα βάζουμε σε άλλο σκεύος εκτός από ξύλινο ή γυάλινο για λόγους υγείας.

Η φωτό της Αυγούστας Στυλιανού δανεική από το www.hellenica.de



Monday, September 06, 2010

Ελλάνιο Όρος – Η ομορφιά σε περιμένει...

...πέρα από τα πυκνοκατοικημένα παράλια.


Μια υπέροχη, κουραστική αλλά μοναδική πεζοπορία που σε αποζημιώνει. 232 μέτρα υψόμετρο έως την Παχιοράχη και το ΕΚΠΑΖ (κέντρο προτασίας άγριων ζώων) στην Αίγινα και περίπου αλλά 200 μέτρα έως την ψηλότερη κορφή του νησιού, το Ελλάνιο Όρος ή όρος Όρος όπως γράφει ο χάρτης της Ελλάδος. Έπιβλητικό τοπίο γεμάτο πέτρα, θυμάρι και ...βιρβιλιές από κατσικάκια ελεύθερης βοσκής. Ανεβαίνοντας το φιδωτό μονοπάτι με τις κροκάλες να γλυστρούν στα πόδια σου, παγωμένο νεράκι απαραίτητα ανά χείρας, συχνές στάσεις για να πάρεις ανάσα και να χορτάσει το μάτι την Αίγινα από ψηλά, θα φτάσεις στην πολυπόθητη κορφή. Εκεί όπου σε περιμένει το εκκλησάκι της Αναλήψεως. Μικρό, κάτασπρο και επιβλητικό στην απλότητα του. Οι πέτρες ολούθε τετραγωνισμένες, μαρτυρούν ερείπια από την Μυκηναϊκή περίοδο.
Βαθιά ανάσα, ξάπλα στην αυλή που φιλοξενεί την στέρνα, δροσίζεσαι με το νεράκι σου καθώς το μάτι σου ψάχνει ολόγυρα γνώριμες ακρογυαλιές και χωριά, γειτονικά νησιά, βαρκούλες με πανιά και καράβια μεγάλα που ταξιδεύουν προς κάθε προορισμό.
Η ορατότητα σε 360 μοίρες! Το νησάκι Μονή μπροστά, δίπλα το Αγκίστρι, πίσω τα βουνά της Πελοποννήσου. Ο Πόρος, τα Μέθανα, ο Γαλατάς, τα κάτασπρα από σπίτια παράλια και χωριουδάκια της Αιγίνης. Ο Σαρωνικός απλωμένος όσο παίρνει το μάτι με τα πλοία της γραμμής να πηγαινοέρχονται προς και από τα νησιά του Αιγαίου.

Στους πρόποδες της βορεινής πλαγιάς του όρους, δεσπόζει το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Ένα πανέμορφο εκκλησάκι χτισμένο στα ερήπεια του αρχαίου ναού του Ελλάνιου Διός. Όλος ο χώρος είναι χαρακτηρισμένος αρχαιολογικός, τα δε θεμέλια του σημερινού ναού είναι τα πρώτα αρχαϊκά, Μυκηναϊκών ή πρώτων Ελληνιστικών χρόνων. Μεταξύ της μικρής αναπαλαιωμένης εκκλησίας και της απότομης πλαγιάς του Όρους θα βρει ο περιπατητής ή....μικρός εξερευνητής μια μικρή «Σουβάλα». Πρόκειται για ανοιχτή δεξαμενή νερού, χτισμένη περιμετρικά με πελεκητές πέτρες σαν ξερολιθιά. Χρονολογείται από τα αρχαϊκά χρόνια και ακόμη χρησιμοποιείται! Μπροστά της ταίστρες από πελεκημένες πέτρες για τα κατσικάκια και άλλα ζώα ελεύθερης βοσκής.



Το τοπίο ελαφρώς άγριο, λίγο...αρχαίο (!) και απίστευτα ερωτεύσιμο. Απότομα βράχια από την μια, κοτρόνια και θυμάρια από την άλλη, σπαρμένα σε αργιλώδη χώματα και αιωνόβιες ελιές με δεμένο καρπό στα βορεινά.

Θα ξαναπάμε. Και αυτή τη φορά θα ανεβούμε από την πιο σκληροτράχηλη πλευρά, να βρούμε και άλλες ομορφιές, απλέ αλλά δυνατές αφού τελικά η ομορφιά είναι αλλού και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και γευτούμε!

Monday, June 28, 2010

Παίδων Τέχνη

"Ο άγγελος νικά τον διάβολο"
του μικρού Βαγγέλη Τσιώστα

Ωραία τα χρώματα, πανέμορφα τα τοπία, χαρούμενες οι πόλεις μίας παιδικής ζωγραφιάς όπως όλοι έχουμε δει, αλλά...

κοιτώντας μία τέτοια "ματιά" στην φανταστική πραγματικότητα ενός 9χρονου, δεν έχω παρά να

-ξαφνιαστώ
-γοητευτώ
-χαρώ
-ενθουσιαστώ
-ζηλέψω (καλλιτεχνικά)
- αγκαλιάσω

τον μικρούλη καλλιτέχνη, ακριβώς με αυτή την σειρά.




Friday, May 21, 2010

Το Αθηναϊκό κρυφτό!

φωτό από flicr
Οταν γεννήθηκα, την τελευταία χρονιά της δεκαετίας του ΄60 , η γειτονιά μου ήταν γειτονιά, πρώην «εξοχή», νυν προάστιο με υψηλά τεκμήρια δόμησης. Με τις πλείστες μονοκατοικίες τους σε μεγάλα οικόπεδα, με τους λουλουδιασμένους κήπους, τους χωμάτινους δρόμους, τα πολλά πάρα πολλά παιδιά. Οχι κάθε γειτονιά, κάθε δρόμος είχε και τις δικές του παρέες. Και τι παιχνίδια παίζαμε καταμεσής του δρόμου… μήλα, αμάδες, μπίγκο, πλακάκια, λάστιχο, σχοινάκι, ποδόσφαιρο στις αλάνες., κρυφτό, κρυφτοκυνηγητό…

Στο κρυφτοκυνηγητό χωριζόμασταν σε δυο αντίπαλες ομάδες, καταστρώναμε σχέδιο και φτιάχναμε χάρτη και ξεκινούσαμε. Αυτό το παιχνίδι ουσιαστικά δεν είχε τέλος, ξεκινούσαμε το πρωί, κρυβόμασταν σε γιαπιά, σε άλλες γειτονιές και μόλις βλέπαμε κάποιον από την αντίπαλη ομάδα τον κυνηγούσαμε. Μα ήταν αδύνατον να τον πιάσουμε, τέλος ήταν τόσο καλά οργανωμένα και σωστά εκτελεσμένα τα σχέδια μας που έφτανε μεσημέρι, πηγαίναμε ο καθείς στο σπίτι για φαγητό, διάβασμα, ύπνο και το παιχνίδι δεν τέλειωνε ποτέ. Είχε την γοητεία του όμως, μια περιπέτεια στα γιαπιά της γειτονιάς.


Στο κρυφτό πάλι τα φυλάγαμε πάντα στην εξώπορτα του δικού μας σπιτιού. Το πιο αγαπημένο μας παιχνίδι. Απίθανες καταστάσεις, με κρυψώνες πάνω στα δέντρα, μέσα στα άδεια βαρέλια του Θείου Βαγγέλη αν και δεν τα προτιμούσαμε διότι άντε να προλάβεις να βγεις και να τρέξεις για ξελεφτερία, αδύνατον! Οι τρελές πλάκες γίνονταν την άνοιξη όπου η αλάνα φάτσα στο σπίτι μας γινόταν μια ζούγκλα από τα αγριόχόρτα και τις ψηλές μαργαρίτες. Πέφταμε μέσα στα χορτάρια και άντε να μας προλάβουν, σιφούνι τρέχαμε να τα φτύσουμε. Ενα μεσημέρι χάσαμε τον ξάδελφο μου τον Γιάννη, όλοι εμφανιστήκαμε ο Γιάννης πουθενά! Βαρεθήκαμε να ψάχνουμε και πήγαμε για φαγητό ( μυαλό ε;), έβγαλε μια κραυγή η κυρά Κωνσταντινιά, πάλι κάτω να ψάχνουμε τον Γιάννη. Τελικά, βρήκαμε την κρυψώνα του και τον Γιάννη να κοιμάται πίσω από τις μαργαρίτες.


Τα αμερικανάκια δεν πολυζυγώναμε, είμασταν δυνατοί στις πετριές… όχι ότι είχαμε να χωρίσουμε κατιτίς, αλλά να, έπρεπε να προστατεύσουμε την περιοχή μας, τι στο καλό! Μια φορά ο Antony (καλή του ώρα), μας διάλυσε την χόρτινη καλύβα μας, έκανε δυο βδομάδες να ξεμυτίσει από το σπίτι του. Τα ανοιξιάτικα βράδια πάλι είναι αυτά που νοσταλγώ κάθε φορά.


- «Μαμά, πάμε κάτω».

- «Μην αργήσετε πάλι, θα φάμε σε λίγο»


Η ώρα περνούσε, το φαί στο τραπέζι κρύωνε και η μαμά στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.
Καθόμασταν στα μαρμάρινα σκαλιά της εξώπορτας μας μέχρι το βράδυ, 10-11 ώρα, ανήκουστο για μικρά παιδιά σήμερα. Τα μαρμάρινα σκαλιά μας δεν ξέρω, είχαν μια γοητεία, μας βόλευε φαίνεται ο αριθμός τους, δύο, όχι ένα ούτε τρία, αλλά δύο, το ιδανικό. Καθόμασταν δυο σειρές παιδιά και άλλα οκλαδόν στο πεζοδρόμιο και συζητούσαμε με τις ώρες για ότι μπορεί κανείς να φανταστεί και οι στιγμές, οι ώρες περνούσαν και δεν λέγαμε να σηκωθούμε να πάμε σπίτια μας. Η μυρωδιά από τις ανθισμένες νερατζιές, η γλυκιά βραδιά, οι απίθανες ιστορίες που λέγαμε μεταξύ μας, μας μάγευαν, μέχρι να ξαναακουστεί η φωνή της μαμάς «άντε 11 πήγε, θα κλειδώσω την πόρτα».


Και τώρα; Που είναι τα παιδιά τώρα; Τα πεζοδρόμια γιόμισαν παρκαρισμένα, οι δρόμοι γιόμισαν αυτοκίνητα, οι μανάδες φοβούνται να αφήσουν τα παιδιά από τα μάτια τους, όχι σαν τις δικές μας μανάδες, που μας έβλεπαν το πρωί με το γάλα, μετά πάλι το μεσημέρι στο τραπέζι και τέλος το βράδυ στο κρεβάτι… Μα δεν υπάρχουν παιδιά; Μα οι παιδότοποι είναι γεμάτοι, με φουσκωτά παιχνίδια και χίλιες διαφορετικές ιώσεις. Στην δική μου γειτονιά τώρα έχει κανά δυο παιδιά χώρια τα δικά μου, ο δρόμος πολυσύχναστος και δεν μπορώ να τους πω «άντε πηγαίνετε στο σπίτι του Μιχάλη να παίξετε» όπως μας έλεγε η δική μου μητέρα. Μικρότερα έπαιζαν κρυφτό μέσα στο σπίτι, αδιανόητο στην εποχή μου σαν παιδί «δεν παίζουμε μέσα στο σπίτι. Κάτω να πάτε..» φώναζε η μητέρα μου. Τώρα λέμε, «που να πας παιδί μου έξω, να σε αρπάξει κανείς..»

Βέβαια τα μικρά μου το διασκέδαζαν, δεν γνώρισαν τα καλύτερα για να Συγκρίνουν και τώρα που μεγάλωσαν αρκετά άρχισαν να ξεμυτάνε και λίγο παραπέρα με λίγο ποδήλατο, σε κανά φίλο πολύ καλό, αλλά ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω εκείνο το κείμενο της γλώσσας της β δημοτικού. Το «Αθηναίϊκο κρυφτό» διαβάστε και κλάψτε.. …



Δεν είναι πολύς καιρός που εγκατασταθήκαμε στην πόλη κι η αδελφούλα μου έπιασε κιόλας φιλίες. Ενα κοριτσάκι από την απέναντι πολυκατοικία, που οι αυλές μας είναι κολλητές της φώναξε:

- Κοριτσάκι , πως σε λένε;

- Εμένα;

- Ναι, εσένα

- Ελένη. Εσένα;

- Αθηνούλα. Θες να παίξουμε; είπε εκείνη πίσω από το δικτυωτό που υψωνόταν πάνω από τα κάγκελα του μπαλκονιού της.

- Πώς να παίξουμε;

- Θα παίξουμε κρυφτό. Θα μετρήσω εγώ μέχρι το δέκα και εσύ θα μπεις στο δωμάτιο να κρυφτείς. Αν σε βρω, θα τα φυλάς εσύ.


Αθηναίικο κρυφτό αυτό. Η Αθηνούλα άρχισε να μετράει και η Ελένη χώθηκε κάτω από το κρεβάτι. Οταν η Αθηνούλα μέτρησε και δέκα, άρχισε να φωνάζει:
- Είσαι μέσα στην ντουλάπα

- Οχι

- Είσαι κάτω απ’το τραπέζι

- Οχι

- Είσαι πίσω απ’το ψυγείο

- Οχι

- Ε, που είσαι; είπε βαριεστημένη κιόλας η Αθηνούλα

- Κάτω απ’το κρεβάτι, φώναξε η Ελένη και βγήκε στο μπαλκόνι χαρούμενη που κέρδισε στο καινούργιο παιχνίδι.


Να γελάσω; να κλάψω; να ουρλιάξω; να προσπεράσω; Δηλαδή ούτε καν στον ίδιο χώρο δεν βρίσκονταν, από τα μπαλκόνια έπαιζαν.


Τα συμπεράσματα δικά σας

Tuesday, April 06, 2010

Τη Θωμάς σα΄Σούρμενα


Τη Θωμάς σα Σούρμενα!

Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.

Θα είμαστε όλοι εκεί!

Thursday, February 25, 2010

[Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά] Αν ήμουν ξένος... από τον μαθητή του σχολέιου μας Σοχίλ...

Καλή χρονιά σε όλους και από μένα .... από εμένα τον ξένο ...

Αλλά αν ήμουνα ξένος , δεν θα προσπαθούσα να μάθω την γλώσσα σας Έλληνες ...
θα προσπαθούσα να την ξεχάσω ... Προσπαθεί κάποιος μόνο για αυτά που αγαπάει ... Αν ήμουν ξένος δεν θα σεβόμουνα τον πολιτισμό σας ...
Δεν θα μου νοικιάζατε το σπίτι σας ... Ούτε θα με παίρνατε στην δουλειά σας ... Και αυτό γιατί ποτέ σε κανέναν ξένο δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τόσο σημαντικά πράγματα ,
όπως είναι η δουλειά και το σπίτι σου ... Επίσης δεν πρέπει ποτέ κανείς να παίρνει χρήματα από έναν ξένο ... Αυτό μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουνα μικρός ... φαντάζομαι και η δική σας ...

Αλλά εγώ δεν είμαι ξένος, και έτσι έχω μάθει να πληρώνω για όλα ... Φως , νερό , τηλέφωνο , δικηγόρους, γιατρούς, ΙΚΑ ... Συγνώμη που σας τα λέω όλα αυτά , αλλά προσπαθώ και εγώ να καταλάβω πότε είμαι ξένος και πότε δεν είμαι ... Ξέρω πολλούς Έλληνες που δεν ξέρουν να γράφουν ... Επίσης ξέρω πολλούς Έλληνες που δεν σέβονται τον
πολιτισμό τους ... Την ίδια τους την πατρίδα ... Αυτοί είναι ξένοι; Και γιατί ζουν εδώ;

Πάλι μπερδεύτηκα ... ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΕΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΜΝΗΜΗ!
Αλλά εγώ θυμάμαι τα πάντα ...

Δεν ξέχασα ποτέ τις κρύες νύχτες έξω από το τμήμα αλλοδαπών ... το χαμόγελο των δασκάλων μου .... την καλημέρα του γείτονα ...
Ούτε θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον μετανάστη που πούλαγε ομπρέλες στην Ομόνοια , και όταν άρχισε να βρέχει , άνοιξε μια και την έδωσε στον ζητιάνο
που καθότανε στην γωνία ...

Γιατί αν αυτός ήτανε ξένος, τότε όλες οι ομπρέλες θα ήτανε κλειστές και κανένας ζητιάνος δεν θα γύρναγε σπίτι του ευτυχισμένος ...

Αν εγώ ήμουνα ξένος τότε λυπάμαι αλλά ούτε εσύ θα ήσουνα άνθρωπος ... Θα ήσουνα μια πόρτα κλειστή ... Και κανένας από όλους εμάς δεν θα ήταν εδώ σήμερα ... Γιατί πολύ απλά...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ...

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!



*Το κείμενο διάβασε ο Σοχίλ στην κοπή της πίτας του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.



Ανάρτηση Από τον/την Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά τη 2/24/2010 06:38:00 μμ

Thursday, February 04, 2010

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι λόγγοι και τα ψηλά βουνά; Μην είναι η λαμπερή θάλασσα και ο καταγάλανος ουρανός; Τα ονειρικά ποτάμια και τα παραδεισένια δάση της; Μην είναι οι άνθρωποι της;

Κάψαμε τα βουνά της, βρωμίσαμε την θάλασσα της, σκοτείνιασε ο ουρανός και φτώχηναν οι άνθρωποι της. Φτώχηναν από ιδανικά. Που πήγε η λιονταρίσια τους ψυχή, το φιλότιμο και η καλή καρδιά; Που πήγε η ομοψυχία και η προσπάθεια για το καλό της πατρίδας; Ή μήπως ξέχασαν τι είναι Πατρίδα;

Που είναι ο έξυπνος Έλληνας, ο φιλότιμος Ρωμιός;

Χόρτασε από αγαθά, έκανε κοιλίτσα, πήρε εξοχικό, πήρε και cayenne. Έκανε λεφτά, έκλεψε και πολλά. Κι όσο πιο πολλά έβαλε στην τσέπη τόσο πιο πολλά έβγαλε από την ψυχή του. Ξέχασε τον Θεό, έχασε την πίστη του. Ξεπούλημα! Πάρε κόσμε, όσο όσο..... γιατί εγώ δεν είμαι κορόιδο. Ωχ βρε αδελφέ! Εγώ θα σώσω τον κόσμο;
Δεν κατάλαβε ο ανόητος πως δεν είναι μόνος του. Πως ο συνάνθρωπος του είναι κομμάτι του ίδιου του εαυτού.Πως ότι σπέρνεις, θερίζεις και όπως στρώσεις, κοιμάσαι. Πως όλα έχουν ένα τίμημα μα κι ένα τέλος.

Καμαρώνω για την ευλογία που μου δόθηκε να γεννηθώ Ελληνίδα και πληγώνομαι που όλα αυτά τα ιδανικά και χαρακτηριστικά της φυλής μας τα βλέπω σπάνια σήμερα. Στα δύσκολα οι Ελληνες μονιάζουν, γίνονται μια γροθιά, βάζουν στην άκρη τις διαφορές τους και παλεύουν μαζί.

Πόσο δύσκολα πρέπει να γίνουν τα πράγματα για να ξυπνήσουμε επιτέλους;

Αντίθετα, αναβιώνουν και εξαπλώνονται σαν επιδημία όλα τα άσχημα που μας χαρακτηρίζουν. Ωχαδελφισμός και κουτοπονηριά.

Κοροϊδεύουμε τους ξένους αλλά θέλουμε να....τους μοιάσουμε.
Θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι αλλά χωρίς να κοπιάσουμε.
Θέλουμε να έχουμε τα πάντα χωρίς να δώσουμε τίποτα.
Θέλουμε άλλοι να εργάζονται και μεις να πληρωνόμαστε.
Θέλουμε γνώση αλλά χωρίς κόπο.
Θέλουμε σύνταξη πριν καν δουλέψουμε.
Εμείς είμαστε οι έξυπνοι, οι άλλοι είναι βλάκες!

Χρειάστηκαν μόλις 35 χρόνια για να γίνει η αμυχή, πληγή. Να μεγαλώσει, να κακοφορμίσει και να σπάσει σαν κακό σπυρί γεμάτο πύον. Γιατί όσο κι αν κάποιοι επωφελούνται από την αρρώστια μας, δεν σημαίνει ότι είμαστε υγειείς. Πάσχουμε. Πάσχουμε σοβαρά από βαριάς μορφής ανευθυνότητα και ατιμία εις βάρος του συναθρώπου μας. Εις βάρος του ίδιου μας του εαυτού.

Γιατί δυστυχώς ο Έλληνας απαιτεί για τον εαυτό του το αυτονόητο για το οποίο όμως θα πρέπει κοπιάσουν και να υποφέρουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο!

Κι όμως,

είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα, του Περικλή, του Αλκιβιάδη, του Μεγαλέξανδρου. Είμαστε απόγονοι αυτών των ηρώων του 1821, των γενναίων ανταρτών του Πόντου, των μεγάλων αγωνιστών και ελευθερωτών του έθνους. Του Παύλου Μελά, του Βελουχιώτη, του μικρού αντάρτη με την μεγάλη καρδιά και δίψα για την ελευθερία και την δικαιοσύνη και τόσων άλλων γνωστών και άγνωστων ηρώων.

Είμαστε όμως και απόγονοι αυτών που μέσα στην φωτιά και το μπαρούτι μοίραζαν περιουσίες, πρόδιδαν, αρνούνταν την ελευθερία στο όνομα του κέρδους.

Μας είπαν πως έχουμε την διαφθορά στο DNA μας. Αρνούμαι! Καλοί και κακοί άνθρωποι υπάρχουν και θα υπάρχουν παντού. Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Φιλότιμο όμως και μπέσα δεν υπάρχει πουθενά αλλού. Γιατί ο Έλληνας δεν αλλάζει. Μόνο ξεχνά εύκολα.
Η ιστορία όμως επαναλαμβάνεται και λίγο πριν το Αμήν, μια φωνούλα μέσα μου φωνάζει πως αυτή την φορά θα ξυπνήσουμε εγκαίρως!.

Wednesday, January 20, 2010

Greeklish to Greek - by innoetics :: Δωρεάν Υπηρεσία

Greeklish to Greek - by innoetics :: Δωρεάν Υπηρεσία

Απαλλαχτείτε από τα Greeklish μια για πάντα!
Τώρα μπορείτε μέσα από αυτήν την σελίδα να μετατρέψετε όλα τα κείμενά σας από Greeklish σε σωστά Ελληνικά με μία μόνο κίνηση.
Καταπληκτική υπηρεσία από το http://services.innoetics.com/greeklish/