Translate

Monday, October 31, 2005

εις την Ζάκυνθον !!

 


Είχαμε χρόνια να πάμε στη Ζάκυνθο. Οκτώ για την ακρίβεια. Τότε ήμουν με την κοιλιά στο στόμα και με παρέα μα εντελώς έξω από τα γούστα μου. Εδώ ταξίδεψα 7 μηνών έγκυος μόνη μου με Κτελ μόνο και μόνο για να αλλάξω παραστάσεις, στην παρέα θα κόλλαγα; Τουτέστιν είδα το τίποτα και γεύτηκα το καθόλου. Τώρα όμως και το ξενοδοχείο είναι σούπερ και η παρέα καλότατη και τα τέκνα μας μαζί.

Αγωνία.... που να πάμε; Τι να δούμε; Που να φάμε και τι; Που να πιούμε καφεδάκι γευστικό και με θέα; Καμμιά έκθεση, κανά μουσείο; Τι να αγοράσω η μανιώδης καταναλώτρια; Είναι εύκολες οι μετακινήσεις με taxi ή κτελ ή θα με κατακλέψουν την πρωτευουσιάνα; Εις τη νήσον λοιπόν ! όρτσα τα πανιά καπετάνιε

...........

Τελικά μια χαρά τα καταφέραμε και έτσι, χωρίς χαρτάκια και σημειώσεις.

Ο καιρός υπέροχος για τον κυκλοθυμικό μου χαρακτήρα. Καλοκαίρι την Παρασκευή, Συννεφιά το Σάββατο με ολίγες απογευματινές ψιχάλες, αρκετή ψύχρα την Κυριακή. Ωραιότατα.

Ξενοδοχείο Στροφάδες στο Τσιλιβή. Δεν ξέρω αν όντως αξίζει τα τέσσερα του αστεράκια αλλά το όλο σύνολο ήταν θετικότατο. Παντού μάρμαρο και πέτρα, καργιόλες αντί τυποποιημένων κλινών, καθαρό, ευγενικότατο σέρβις...Αυτή η πισίνα του δε στο λαιμό μου έκατσε. Την γκρίνια που έφαγα από τα πιτσιρίκια επειδή δεν τα ξαμόλυσα στα νερά της θα την ακούω για χρόνια.

Γυρίσαμε σχεδόν όλο το νησί. Βόρεια, νότια, ανατολικά και δυτικά. Από πάνω ως κάτω. Από Κερί, Λαγανά, Βασιλικό ως άνω Βολίμες και Άγιο Νικόλαο μέχρι Καλαμάκι, Κοιλιώμενο και Άγιο Λέοντα. Αν εξαιρέσω τις έντονα τουριστικοποιημένες περιοχές σαν πόλεις φαντάσματα του Φαρ Ουέστ με μια χούφτα ξέμπαρκους τουρίστες, υπέροχο νησί. Απ' όλα έχει! Ψηλά βουνά, Κάμπο, θάλασσα, Κατσίκια και αγελάδια, ανέμελες κότες και γαλόπουλα, όμορφα σπιτάκια. Χρωματιστά. Μπλε, πράσινα, κίτρινα, κεραμιδί. Χρώμα, πολύ χρώμα!

Date one: Στο κέντρο του νησιού, πάνω από το λατομείο (ξεχνάω την περιοχή) έκλεψα ελιές. Ναι κυρ Τάδε μου, εγώ τις ξάφρισα τις ελίτσες σου. Αλλά έχω και λαφρυντικό. Δεν ήταν μια απλή αμαρτία, ήταν μάθημα του "εμείς και ο κόσμος" κεφάλαιο "το μάζεμα της ελιάς". Μα να μην μάθω στα παιδιά μου πως μαζεύουν τις ελιές; Ε, καλά, περίπου! Μα τι να κάνω η δόλια η πρωτευουσιάνα; μέχρι να περάσουν όλοι οι διαγωνιζόμενοι από το σημείο χρονομέτρησης (7ο Ζακυνθινό ράλι Ζακύνθου - οργανωτική επιτροπή) τι να έκανα μέχρι να τελειώσει ο αγών; Μαζέψαμε λουλουδάκια, κυκλάμινα, κρινάκια με τα μικρά, κάναμε περίπατο, βγάλαμε φωτό μέσα, έξω και πάνω από την κουφάλα της ελιάς, ε,βαρέθηκα. Έκαιγε και ο ήλιος, κόρωσα! Μαχαίρι για χόρτα δεν είχα, κρίμα τόσες καυκαλίθρες... Οι ελιές όμως, κούτσικες και αμάζευτες με παρακαλούσαν να τις πάρω μαζί μου. Τσάντα δεν είχα και έκανα την πρώτη μου αμαρτία. Έκοψα την πλαστική Ελληνική σημαία από το επίσης πλαστικό κοντάρι της και μαζί με τα τερατάκια κάναμε την δεύτερη αμαρτία, συγγνώμη, μάθημα ήθελα να πω. Την γεμίσαμε λαμπερές μαύρες, πράσινες και μωβ ελίτσες. Καλά που η σημαιοσακουλίτσα ήταν μικρή για θα ξεπαστρεύαμε τα δέντρα. Και ενώ πίστευα ότι κανείς δεν μας έβλεπε χωμένους στα δέντρα να χαμηλώνουμε κλαδιά και την αφεντομουτσουνάρα μου με κάπρι παντελόνι, διχτυωτό καλσόν και γοβάκι Καλογήρου, περνά ένα από τα αυτοκίνητα του συλλόγου όπου συνοδηγός η ηλικειωμένη μητέρα του οδηγού φωνάζοντας μου:

- "είναι παχιές οι ελιές;"
- τι είπε; που είναι το Grecotel;
- άει μωρή πόντια, ρώτησε αν είναι παχιές οι ελιές
- ε;

Αφού αντιλήφθην πως αόρατη δεν είμαι και σίγουρα κανείς δεν θα πιστέψει το μάθημα περί γεωπονίας, μπήκα στο γιότα χι.
Μεσημεριανό στον "αδελφό του Κώστα" στον Βασιλικό. Δεν ξέρω τι λέει ο Κώστας, ο αδελφός του όμως είναι απίθανος. Ωραία μεζεδάκια, τυροπιτάκια με μια ιδέα σκόρδου, το κλασσικό ραγού κλπ κλπ. Πέτρινο κτίσμα μέσα σε αγρόκτημα. Άνετη, φιλική ατμόσφαιρα, αυλή τεράστια και καντάδες πονηρές που σού΄κλειναν το μάτι!

Date two: Νέα διαδρομή, από Τσιλιβή πάνω στον Άη Νικόλα στο πιο βόρειο τμήμα του νησιού. Δεν μου άρεσε καθόλου. Όχι η διαδρομή, το επίνειο. Δεν ξέρω τι λέει το καλοκαίρι αλλά το φθινόπωρο τηρεί σιγή ιχθύος!! Ευτυχώς καθίσαμε μόνο για έναν καφέ που ήταν και νερομπλουμ, μας έφαγε ο σκύλος το καπάκι από τον στυλό και άντε να συνεφέρω τον μικρό και φύγαμε για άνω Βολίμες, Κοιλιώμενο από την δυτική πλευρά, κάτω στον κάμπο και τσουπ ξανά στο λιμάνι της Ζακύνθου. Στο μεσοδιάστημα βέβαια μάζεψα και φάγαμε κατακόκκινα κούμαρα στις άνω Βολίμες. ΄Ηταν τόσο γινωμένα και μελωμένα που δεν μπορούσα να τα μεταφέρω. Η κατανάλωση τους λοιπόν έγινε επί τόπου, αφού τα βγάλαμε φωτό για το ντοκουμέντο της υπόθεσης. Με εξέπληξε το γεγονός ότι δοκίμασαν και τα μικρά, τα βρήκαν υπέροχα και ζητούσαν και άλλα και άλλα και άλλα. Χωρίς να μετριάσω στο ελάχιστο την νοστίμια τους μάλλον έφταιγε το γεγονός ότι πεινούσαν τα άμοιρα, είχε πάει μεσημέρι πια.
Πιο κάτω το σταμάτημα για.....κατούρημα είχε και τα καλά του. Κατακόκκινα τσαμπάκια μύρτιλα !!! Αμάαααν σακούλα γιοκ. Νο problema, αδειάζω επί τόπου μπουκαλάκι νερού και γεμίζω με καρπούς μυρτιλιάς. Είχε και τίμημα όμως τα τρυπημένα μου χέρια από τα αγκάθια. Δε βαριέσαι!!
Φαγητό στον Θεοδωρίτση-Η ταβέρνα που λέγαμε. Πάλι στον Βασιλικό, πάλι πέτρινο, πάλι αυλή μεγάλη και άνετη. Πίσω βουνό, μπροστά το χάος του γκρεμού. Τέτοιο χάος που το πλοίο κάτω δεν ξεχώριζε αν ήταν τοπικό ή από τα μεγάλα για Ιταλία. Νοστιμιές ίδιες παντού στο νησί. Μοσχάρι ραγού, γεμιστό χωριάτικο κοτόπουλο, κουνέλι, γαρδούμπα που δεν θυμάμαι πως την λένε κ.ο.κ. Τίμησα το κοτόπουλο και άει σιχτίρ στην γρίπη τους. Νοστιμότατο ήταν το άτιμο. Και κει που μου φάνηκε πως ακόμη πεινούσα, έκανα την υπέρβαση και πρότεινα γλυκό. Τι να διαλέξουμε; Παγωτό με κυδώνι, φρυγανιά ή μπανόφι; Είπα μπανόφι. Τόσα και τόσα διάβασα εδώ πέρα για τούτο γλυκάκι, να μη το δοκιμάσω; Βάση τσιζκέικ, κρέμα, καραμέλα, μπανάνα φρέσκια ΚΑΙ σαντιγύ να'ρθεί να μου βγει από την μύτη. Υπέροχο, μοναδικό αλλά βαρύ ρε παιδί μου, μολύβι! Στο στομάχι μου έκατσε. Μια ώρα βογκούσα ξαπλωμένη μέχρι να με πάρει λίγο ο ύπνος να συνέλθω. Ένα σας λέω, αν πεινάτε φάτε μπανόφι. Θα σας κρατήσει όλη την ημέρα ΚΑΙ την επόμενη και θα σας μείνει και η γλύκα.

Date three: Επιστροφή
Τα μπογαλάκια μας και πίσω στην δικιά μας παραλία. Με τις κλεμένες Ζακυνθινές ελίτσες μας, τα μύρτιλα μας, τα μαντολατα, τσι μάντολες και δυο χνουδωτές καρέτα καρέτα -τάχα μου τάχα μου- παραμάσχαλα. Κεράκι στον Άη Διονύση (μεγάλη η χάρη του). Προσκύνημα ούτε λόγος. Μια ουρά...... άλλη φορά. Έτσι και αλλιώς το υποσχέθηκα. Θα ξανάρθουμε. Αυτή η πισίνα πολύ τους στοίχησε. Και δεν θέλουν αλλού. Όχι κύριε. Την ίδια θέλουν, στο ίδιο ξενοδοχείο, στο ίδιο νησί.
Στη Ζάκυνθο λοιπόν και δαγκωτό!!!

υ.σ. κυρ Τάδε μου, μη στεναχωριέσαι και μη σιχτιριάζεις. Οι ελίτσες σου είναι σε καλά χέρια. Ξεκουράζονται τώρα σε νεράκι και για καμμιά 40αριά μερούλες. Μετά θα αλλάξουν πλευρό στο αλάτι και στο λεμόνι. Και όταν ξυπνήσουν με το καλό κατά την νηστεία των Χριστουγέννων, θα τις φάμε στην υγειά σου να μας συγχωρνάς... Posted by Picasa