Translate

Sunday, May 24, 2009

πρώτο μπανάκι, πρώτο εγκαυματάκι

..αλλά ας πρόσεχα! Μεταξύ μας πολύ μου αρέσει αυτό το απρόσεχτο κοραλοκόκκινο χρώμα της ηλίθιας απερισκεψίας μόλις σκάνε οι πρώτες ζέστες. Ίσα να νοιώθω την αψάδα του ήλιου στους ώμους και στην μύτη.

Πρώτο μπανάκι για φέτος, στην πλαζ του Αγίου Κοσμά. Ποιος είπε ότι η Αττική δεν έχει ωραίες παραλίες; Το ερώτημα είναι στο τι ζητά ο καθένας μας. Θες γκλαμουριά και "Αστέρια" για να σε "δουν" οι πάντες ή λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι σου;

Εγώ πήρα τα δυο μου τ'αγόρια και τραβήξαμε για την ελεύθερη πλαζ που με τόσο κόπο απαγκιστρώσαμε από Σκύλλα και από Χάρυβδη. Δεν χρειαστήκαμε πολλά. Πετσετούλα, αντιλιακό, νεράκι, καπελάκι και ένα ταξιδιάρικο βιβλίο, ακόμη και από την νεανική βιβλιοθήκη. Σάμπως και γω τι; κοριτσάκι είμαι μπρε!

Tuesday, May 05, 2009

Μες την καλή χαρά..

Άνοιξη! Ο λα λα... Οι νερατζιές μοσχομυρίζουν, τα πουλάκια τιτιβίζουν, κι αν εξαιρέσω την μπουλντόζα φάτσα κάρτα στη βεράντα μου που χορεύει ολημερίς - και μεις μαζί της - σε ρυθμούς ρίχτερ, τιτιβίζω και γω με την σειρά μου και προσπαθώ να χορτάσω την μεγάααααλη μου όρεξη που μου έφερε αυτή ταύτη η άνοιξη.
Άλλοι βγαίνουν στον ήλιο σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή και λιάζονται σαν τις γάτες. Άλλοι κατακλύζουν τα παραλιακά καφέ με κοντό μανικάκι και rayban γυαλάκι. Εμένα πάλι η όρεξη μου ανοίγει για μαστοριλίκια πάσης φύσεως. Από σοβατίσματα έως καλλιτεχνήατα. Βέβαια στις μέρες μας που ένα καλό σοβάτισμα είναι σπάνιο το βλέπεις και σαν καλλιτέχνημα.

Στην προκείμενη την πλήρωσε ένα μεταλλικό τραπεζάκι καφενείου, δώρο από το γάμο μου. Χρόνια ολάκερα έλεγα και δεν αποφάσιζα να δοκιμάσω ένα ψηφιδωτό. Βασικά βαριόμουν. Χρειαζόμουν μια μυρωδάτη άνοιξη για να φορτσάρω. Πήρα τα υλικά μου, τις αμέτρητες σακουλίτσες με βότσαλα από και γω δεν ξέρω πόσες παραλίες (χόμπι της μάμης) και ιδού το βοτσαλοψηφιδωτό τραπεζάκι μου που πολύ το χαίρομαι κι ας έχει πάμπολλες ατέλειες. Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός και έπονται πολλές συνέχειες....



Βήμα 1ον:

αφαιρούμε το παλιό χρώμα,










πλένουμε πολύ καλά με σαπουνάκι και νεράκι και












τρίβουμε με τριβείο ή γυαλόχαρτο










Βήμα 2ον:


σχεδιάζουμε με ένα μολυβάκι το σχέδιο μας ή αν είμαστε πιο σουρεάλ παρακάμπτουμε το προσχέδιο και απλώνουμε μια σεβαστή ποσότητα καλής κόλλας πλακιδίων.








Στρώνουμε καλά και αρχίζουμε να κεντάμε το σχέδιο μας με τα βοτσαλάκια μας.









τέλος, θα δείχνει κάπως έτσι...










Βήμα 3ον:


ναι, αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα. Στο επόμενο στάδιο θα πρέπει να περάσουμε τον αρμόστοκο. Όπως κάνει και ο πλακάς όταν τοποθετεί δάπεδο. Λόγω του υλικού όμως (βότσαλο γαρ) επιλέγουμε μια σεβαστή στρώση από εποξειδική ρυτίνη 2 συστατικών και...

"χώνουμε" το στεφάνι μας να φτιάξει ένα πλαίσιο γύρω από το τραπεζάκι έτσι ώστε να συγκρατήσει την ρητίνη στην επιφάνεια και να μην κυλήσει όξω...


αφού στεγνώσει καλά καλά και σκληρύνει για τουλάχιστον μια εβδομάδα, αφαιρούμε τα τοιχώματα και αν έχουμε γιο λεβέντη και καραμπουζουκλή νεαρότατης ηλικίας τον "διπλαρώνουμε" και τον στέλνουμε μαζί με τον πατέρα του για το απαραίτητο τρίψιμο όπου απαιτείτε με ντουκόχαρτο 2000....






και ιδού η τελική όψη του τραπεζιού. Βοτσαλάκια κάτω από το νερό. Έτσι δείχνει η παραπάνω ρητίνη, σαν υγρό γυαλί.







τις θερμές μου ευχαριστίες στα έταιρα μαστόρια μπαμπά-γιο που χωρίς την βοήθεια τους δεν θα πίναμε το καφεδάκι μας μες την καλή χαρά σε ένα τέτοιο ξεχωριστό δημιούργημα..