Translate

Monday, December 31, 2007

σ'αυτό το σπίτι πού'ρθαμε τα ράφια είν'ασημένια, του χρόνου που θε νά'ρθουμε νά'ναι μαλαματένια


...εκ Πόντου

Αρχή Κάλαντα κι αρχή του χρόνου,
κι αρχή του χρόνου, πάντα Κάλαντα,
πάντα του χρόνου, πάντα ,του χρόνου.
Αρχή μήλον εν' κι αρχήν κυδώνεν,
κι αρχήν κυδώνεν.
Κι αρχή βάλσαμον το μυριγμένον,
το μυριγμένον
Εμυρίστεν ατό ο κόσμος Άλεν',
ο κόσμος Άλεν, για μυρίστ' ατό κι εσύ αφένταμ,
καλέμ αφέντα. Ερθαν καλά παιδία είσην πόρταν
και ξαν σην πόρτα σ '.
Άψον το κερί σ' κι έλα σην πόρτα σ'
κι έλα σην πόρτα σ'
Χαμηλόπα, χα ξερά τζιρόπα,
ξερά τζιρόπα.
Χα ξερά μαύρα κοικκίμελόπα,
κοκκιμελόπα.


....εκ Ικαρίας

Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά , ψηλή μου δεντρολιβανιά
κι αρχή καλός μας χρόνος , εκκλησιά με τ΄ άγιος θρόνος.
Άγιος Βασίλης έρχεται από τον κάβο* Πάπα,
βαστάει και στην πλάτη του μια μαλλιαρή θυλάκα*,
να βάλει μέσα τα ψωμιά , τις τηγανίτες , τα λεφτά.
-Εσένα , αφέντη , πρέπει σου καρέκλα καρυδένια ,
για ν΄ακουμπάς τη μέση σου τη μαργαριταρένια.
-Και πάλι ξαναπρέπει σου , βάλε στραβά το φέσι* σου
και δίπλα το βρακί* σου για να σκάσουν οι εχθροί σου.
-Πολλά ΄παμε τ΄αφέντη μας ας πούμε της κυράς μας.
-Κυρά ψηλή , κυρά λιγνή , κυρά ταπανοφρύδα*
που έχεις τον ήλιο πρόσωπο και το φεγγάρι στήθος,
και του κοράκου τα φτερά τά ΄χεις ταπανοφρύδια*
που όταν λουστείς και χτενιστείς και πας στην εκκλησιά σου
η στράτα* ρόδα γέμισε απ΄την περπατησιά σου.
-Πολλά ΄παμε και της κυράς , ας πούμε και της κόρης.
-Έχεις και κόρην όμορφη ,που δεν έχει ιστορία,
ούτε στην Πόλη βρίσκεται , ούτε στη Βενετία.
-Έχεις και κόρη όμορφη , βάλ΄τηνε στο ζεμπίλι*
και κρέμασέ τηνε ψηλά , να μη τη φάν΄ οι ψύλλοι.
-Πολλά ΄παμε , πολλά ΄παμε , μα δε μας εκεράσατε,
κι αν ακόμα θε να πούμε, βάλτε μας κρασί να πιούμε.
-Εφάγαμε τον πετεινό , να φάμε και την κότα
και δώστε μας το φλουράκι* μας, να πάμε σ΄άλλη πόρτα!
Μακεδονικά κάλαντα
Ήρθε πάλι νέο έτος εις την πρώτη του μηνός
ήρθα να σας χαιρετίσω, δούλος σας ο ταπεινός.
Ο Βασίλειος ο Μέγας ιεράρχης θαυμαστός
εις την οικογένειά σας νά 'ναι πάντα βοηθός.
Τα παιδιά εις το σχολείο να πηγαίνουνε συχνά
να μαθαίνουνε το βίο, της παρίδας τα ιερά.
Και για τους ξενιτεμένους έχω να σας πω πολλά,
σας αφήνω "καληνύχτα" και του χρόνου με υγειά


...παλιόθεν

Αρχιμηνιά κι' αρχιχρονιά κι' αρχή του Γεναρίου
αύριο ξημερώνεται τ' Αγίου Βασιλείου
να τον καλησπερίσομεν αυτό το νιόν αφέντη
πέντε φορές αφέντεψε και πάλι αφέντης είναι
πέντε κρατούν το μαύρο του εννιά το χαλινάρι.
και δέκα τον παρακρατούν αφέντοι καβαλάροι
καβαλικεύει χαίρεται πεζεύνει καμαρώνει
κι' όπου πατήσει ο μαύρος του πηγάδια θεμελιώνει
πηγάδια πετροπήγαδα κι' αυλές μαρμαρωμένες
μέσα σε κείνες τις αυλές τις μαρμαροστρωμένες
σύρμα και σύρμα το λουρί και σύρμα το λογάδι
κι' είς τον άφρον του λογαδιού κοιμάται ο νιός αφέντης
αν τον ξυπνήσω με νερό φοβούμαι μην κρυώσει
κι' αν τον ξυπνήσω με κρασί φοβούμαι μην μεθύσει
φέρετε μήλα δώδεκα, κυδώνια δέκα πέντε
κι' ένα κλαδί βασιλικό ίσως και τον ξυπνήσω.
Είπαμε δα τ' αφέντη μας να πούμε τσή κεράς μας
κερά ψιλή κερά λιγνή κερά καμαροφρύδα
κερά μ' όντέ θα στολιστείς να βάλεις τα καλά οου
τα μάρμαρα ραίζουνε από την ομορφιά σου
κερά μ' οντέ θα στολιστείς να πας στην εκκλλησία
βάζεις τση βάγιες απο μπρός τση βάγιες από πίσω
και του κοράκου το φτερό να μην σου δώσει ήλιος.
κερά την θυγατέρα σου γραμματικός τη θέλει
μ' αν είναι και γραμματικός πολλά προυκιά γυρεύει
γυρεύει μύλους δώδεκα και με τσή μυλωνάδες
γυρεύει αμπέλι ατρύγητα και με τσή τρυγητάδες
γυρεύει ελιές αμάζοχτες και με τσή μαζοχτάδες
γυρεύει και τον ουρανό τ' αστρη και το φεγγάρι
γυρεύει και τη θάλασσα μ' όλα της τα καράβια
γυρεύει και τον κυρ βοριά για να τα τιμονάρει.
Είπαμε δα και τσή κεράς να πούμε και τσή βάγιας
'Αψε βαγίτσα το κερί άψε και το λιχνάρι
να μπαινοβγείς στην κάμαρα να δεις τί θα μας βγάλεις
Γι' απάκια για λουκάνικα γι' αυγά καθαρισμένα
γι' άπο την μαύρην όρνιθα κανένα αυγουλάκι
κι' αν τά κανε κι' ή γαλανή να γίνουν ζευγαράκι
γι' από τον γέρο πίθαρο καμιά σταλιά λαδάκι
γι' από τον γέρο βάρελο καμιά σταλιά κρασάκι
γι' από το σακουλάκι σας κανένα δεκαράκι
Αν είναι με το θέλημα χρυσή μου περιστέρα
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα

Έπα πού καλαντήσαμε καλά μας επληρώσαν
καλά να είν' τα έτη τους και τα ποδόματά τους
κι' αν έχουν θηλυκό παιδί καλή μοίρα να λάβει
του Βασιλέα τον υιόν άνδρα να τόνε πάρει
Πάλι κι' αν είν' αρσενικό στη σέλα καβαλάρης
να σιέται να λυγίζεται να πέφτει το λογάδι ,
να το μαζεύουν άρχοντες να κάνουν δακτυλίδια
και τα μικρά αρχοντόπουλα μικρά παραμισίδια.
Καλή νύκτα σας και χρόνια πολλά

Τίνα, Άσπα, Γιάννη, Μήτσο μ', Φραντζέσκα, Μαρία
υείας, ευτυχίας και εις έτη πολλά!


Sunday, December 23, 2007

Να τα πούμε;













Καλήν ημέραν άρχοντες
αν είναι ορισμός σας
Χριστού τη Θεία γέννηση
να πω στ' αρχοντικό σας .

Χριστός γεννάται σήμερον
εν Βηθλεεμ τη πόλει
οι ουρανοί αγάλλονται
χαίρε.. χαιρεται η φύσης όλη .

Εν τω σπηλαίω τίκτεται
εν φάτνη των αλόγων
ο βασιλεύς των ουρανών
και ποιητής των όλων .

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι
το "Δόξα εν υψίστης"
και τούτο άξιον εστί,
η των ποιμένων πίστης.

Εκ της Περσίας έρχονται
τρεις μάγοι με τα δώρα
άστρο λαμπρό τους οδηγει
χωρίς να λείψει ώρα .








Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ
με πόθο ερωτούσι
πού εγεννήθη ο Χριστός
να πάν να τον ευρώσι .

Δια Χριστόν ως ήκουσε
ο βασιλεύς Ηρώδης
αμέσως εταράχτηκε
κι έγινε θηριώδης .

Διατί πολλά φοβήθηκε
δια τη βασιλεία
μην του τη πάρει ο Χριστός
και χάσει την αξία.

Κράζει τους μάγους και ρωτά
που ο Χριστός γεννάται
Εν Βηθλεέμ ηξέρομε
ο συγγραφεύς διηγάται

Τον είπε να υπάγουσι
και όπου τον εβρούσιν
Αφού τον προσκυνήσουσιν
να παν να του το πούσιν

Όπως υπάγει και αυτός
για να τον προσκυνήσει
Με δόλο ως μισόθεος
για να τον αφανήσει

Βγαίνουν οι Μάγοι τρέχοντας
και τον αστέρα βλέπουν
Φως θεϊκό κατέβαινε
και με χαρά προστρέχουν

Φτάνοντας εις το σπήλαιο
βρίσκουν την Θεοτόκο
Και βάστα στας αγκάλας
της τον Άγιον της Τόκο.

Γονατιστοί τον προσκυνούν
και δώρα του χαρίζουν
Σμύρνα χρυσό και λίβανο
θεό τον εφημίζουν

Σμύρνα είναι νέος άνθρωπος
χρυσός ως Βασιλέας
Και λείβανο νέος θεός
σ` όλη την ατμοσφαίρα

Αφού τον προσκυνήσασιν
ευθύς πάλι μισεύουν
Και τον Ηρώδη μελετούν
να πάνε για να εύρουν

Άγγελος εκ των ουρανών
βγαίνει τους εμποδίζει
Από άλλην οδό να πορευτούν
αυτός τους διορίζει

Και πάλι άλλος Άγγελος
τον Ιωσήφ προστάζει
Εις Αίγυπτο να πορευτεί
και εκεί να ησυχάζει

Να πάρει και την Μαριάμ
μαζί με τον υιό της
Γιατί ο Ηρώδης εζητεί
τον τόκο τον δικό της









Μη βλέποντας ο Βασιλεύς
τους μάγους να γυρίζουν
Στην Βηθλεέμ επρόσταξε
παιδί να μην αφήσουν

Χιλιάδες δεκατέσσερις
σφάζουν σε μια ημέρα
θρήνο καυθμό και οδυρμό
είχε κάθε μητέρα

και επληρώθην το ρηθέν
προφήτου Ισαϊου
ως και των άλλων προφητών
και του Ιερεμίου

Και εις ετη πολλά !

Monday, December 17, 2007

εξαιρετική έκθεση βυζαντινής αγιογραφίας

Από τις ωραιότερες εκθέσεις που έχω δει. Υπέροχες εικόνες και μια εξαιρετική συλλογή από σφραγίδες αρτοκλασίας που ξεκινούν απο τον ένατο αιώνα.
Ξεχωρίζει δεξιά η μικρογραφία των μετεώρων του κου καβαλλάρη.


Παρακάτω η πρόσκληση του Πανελλήνιου συλλόγου αγιογραφών και ελάχιστες φωτό από τα πολλά έργα που ξεχώρισα.



'Εκθεση βυζαντινής αγιογραφίας
17/12/2007 - 31/12/2007

Έκθεση βυζαντινής αγιογραφίας με έργα των μελών του, διοργανώνει ο Πανελλήνιος Σύλλογος Αγιογράφων.

Εγκαίνια: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου, ώρα 19.00

Παράλληλα, θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά 150 ξυλόγλυπτες σφραγίδες από τις ιδιωτικές συλλογές των Θεοχάρη Προβατάκη και Φρίξου Πιτσόπουλου.

Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθεί και ημερίδα με θέμα "Παράδοση και δημιουργία στη σημερινή εικονογραφική παραγωγή-τέχνη" την Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου στις 11.00. Εισηγητής θα είναι ο Νεκτάριος Μαμάης, Θεολόγος καθηγητής στο Λεόντειο Λύκειο Ν. Σμύρνης και αγιογράφος με master στην εικονογραφία (θεωρία και πράξη). Θα ακολουθήσει ομιλία του Δρος. Θεοχάρη Προβατάκη, Διευθυντή Συντονισμού του Υπουργείου Πολιτισμού και συγγραφέα με θέμα "Ξυλόγλυπτες σφραγίδες ευχαριστιακών και ευλογιακών άρτων στην Ορθόδοξη ανατολή".

Ώρες λειτουργίας της έκθεσης: καθημερινά 12.00 - 22.00
Στις 24 και 31 Δεκεμβρίου από 12.00-18.00
Στις 25 και 26 του μηνός θα παραμείνει κλειστή

Τόπος: "Τεχνόπολις", Κτίριο Δ10 - Αίθουσα "Κωστής Παλαμάς"
Διεύθυνση: Πειραιώς 100, Γκάζι
Επικοινωνία:
210 3461589

Friday, December 14, 2007

"Βρες την ειρήνη μέσα σου και χιλιάδες κόσμος θα σωθεί"

Τα Χριστούγεννα προ των πυλών. Η μεγαλύτερη γιορτή της αγάπης και της ελπίδας. Άνθρωποι, σπίτια, καταστήματα, πλατείες, πόλεις ολάκερες στολίζονται, καλλωπίζονται, ζουν την καθημερινότητα τους σε ρυθμούς γιορτινούς. Εκατομμύρια φωτάκια σκεπάζουν με την λάμψη τους ομορφιές και ασκήμιες.
Δέντρα, μπαλκόνια, πεζοδρόμια, σκουπίδια. Τα όμορφα γίνονται ομορφότερα, τα άσχημα εξαφανίζονται. Την νύχτα δε, δίνουν την πλήρη κάλυψη. Αρκούν τα φώτα, ο ήχος δεκάδων μελωδιών να ακούγονται ταυτόχρονα και που και που η μυρωδιά από αναμμένο τζάκι για να σου δωθεί η εντύπωση πως ξαφνικά και ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα έπαψαν να υπάρχουν. Τουλάχιστον για όσον κρατούν οι γιορτές. Αρκούν λίγες μέρες, γνώριμες μυρωδιές και ήχοι για να σε ξανακάνουν παιδί κρυμμένο κάτω από την πολυθρόνα να περιμένεις υπομονετικά να δεις επιτέλους τον Αη Βασίλη . Και αυτός να μην φαίνεται, και συ να περιμένεις κοιτώντας το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάθε στολίδι, κάθε φωτάκι, κάθε κλαρί και φύλλο. Όταν ξυπνάς πια, έχει ήδη αφήσει τα δώρα του ο Άγιος και ενώ λυπάσαι που τον έχασες, το πρόσωπο σου αστράφτει μεμιάς βλέποντας τα δώρα του.

Τα Χριστούγεννα άλλοι στολίζουν τον νεογέννητο Χριστό, άλλοι την μοναξιά τους, άλλοι την εγωπάθεια τους. Άλλοι αναζητούν πάντα ένα τρόπο να δώσουν αγάπη, άλλοι βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία στην αδιαφορία τους. Αυτό που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει. Η ασχήμια, ο φόβος, η απομόνωση είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να μας βγάλει από τον μικρόκοσμο μας. Αντ΄αυτού βλέπουμε μόνο λαμπερά στολίδια και γεμάτα πορτοφόλια να ανοιγοκλείνουν στο «πνεύμα» των ημερών. Το δώρο είναι απόδειξη αγάπης, ναι. Το αληθινό δώρο όμως είναι η αγάπη και η συμπόνια και η έμπρακτη βοήθεια σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη.
Άστεγοι, άρρωστοι, αποφυλακισμένοι, ολομόναχα παιδιά, άνθρωποι κακοποιημένοι σωματικά και ψυχικά, κοινωνικά απομονωμένοι, είναι γύρω σου, είναι δίπλα σου , σε βλέπουν χωρίς να σε κοιτούν, σου ζητούν χωρίς να σου μιλούν μια αγκαλιά κι έναν καλό λόγο. Μια απλή, ζεστή, ανθρώπινη αγκαλιά , ένα χέρι τρυφερό και να τους πεις «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ για σένα, όλα θα πάνε καλά».

Το ότι γεννιόμαστε μέσα σε μια χριστιανική οικογένεια και βαπτιζόμαστε μωρά ακόμα δεν μας εξασφαλίζει μόνιμα ότι θα είμαστε πάντοτε μέσα στο φως και στην χάρη Του. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον αγώνα που θα κάνουμε συνειδητά ως ενήλικες. Φανταστείτε εαυτούς ως αθλητές εβρισκόμενοι ένα βήμα μπροστά από τους άλλους συναγωνιζόμενους στην εκκίνηση. Το αν θα φτάσετε στο τέρμα είναι δική σας αποκλειστικά ευθύνη.

Όπως όταν περνάμε έξω από εκκλησία και κάνουμε τον σταυρό μας, τούτο να κάνουμε κι όταν περνάμε έξω από νοσοκομείο, γηροκομείο αλλά κι από φυλακή. Άρρωστοι, φυλακισμένοι και οι οικογένειες τους υποφέρουν και αυτοί, περισσότερο κι από μας τους υγιείς. Όταν ανάβουμε κεράκι υπέρ υγείας και αναπαύσεως, ας ανάψουμε ένα και για όσους υποφέρουν σωματικά και πνευματικά και για όσους έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Μην σκέφτεσαι στενόμυαλα, μην μένεις άπραγος πιστεύοντας ότι θα σε εξαπατήσουν, ότι η βοήθεια σου θα πάει χαμένη, μην χάνεις την πίστη σου. Κράτα την καρδιά σου ανοιχτή και προχώρα. Ψάξε, μάθε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και συλλογικοί φορείς που βοηθούν πραγματικά και ανιδιοτελώς και τρομαχτικά πολλοί περισσότεροι που χρήζουν άμεσης βοηθείας.

Πήγες ποτέ σε νοσοκομείο γηροκομείου;
Δεν υπάρχει άλλο μέρος που να σφίζει από τόση μοναξιά. Μοναξιά που πονάει αφόρητα αμφότερους και η ανημπόρια που σε καταβάλλει και σε απελπίζει, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να σηκώσεις το μαξιλάρι της γιαγιούλας ή απλά να μένεις εκεί να την ακούς να σου λέει "πονάω" σφίγγοντας σου το χέρι με απίστευτη δύναμη. Απλά δεν μπορείς να βγεις από το δωμάτιο και όταν κάποτε τα καταφέρεις αισθάνεσαι ότι έμεινες άπραγος. Κι όμως, έδωσες πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Έδωσες την παρουσία σου και την προσοχή σου. Αυτό που μπορούσες.

Αναρωτήθηκες ποτέ πως περνούν οι οικογένειες των φυλακισμένων;
Δεν είναι όλοι αλήτες, ούτε εγκληματίες και οι περισσότεροι αφήνουν έξω παιδιά λιγότερο τυχερά από τα δικά μας. Πάνε σχολείο; Έχουν να φάνε; Ποιος τα φροντίζει;

Μπήκες ποτέ σε νοσοκομείο χωρίς να έχεις δικό σου άρρωστο;
Κάνε το όταν σε κυριεύει η δική σου απελπισία ή ακόμη και η.....καταναλωτική μανία (!)

Σου ήρθε να βρίσεις εκείνο τον Πακιστανό στο φανάρι γιατί ντε και καλά ήθελε να σου πλύνει με το βρωμόπανο του το πεντακάθαρο σου τζάμι; Σκέψου πρώτα πως αυτός ο ενοχλητικός τύπος ξεπουλήθηκε και θαλασσοπνίγηκε για να γλιτώσει από την πείνα και το πιθανότερο με το βρωμόπανο του να τρέφει ολάκερο το χωριό στην πατρίδα του.

Δες γύρω σου, μην κλείνεις τα μάτια.

Κι αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε οικονομικά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι. Η προσευχή, η στήριξη ατομικά, η προσωπική παρουσία, η κοινωνική αποδοχή, δίνοντας δουλειά σε αποφυλακισμένους, στηρίζοντας τις οικογένειες τους αλλά και μέσα από συλλογικούς φορείς για να διαχειρισθούν εκείνοι το προϊόν της αγάπης μας. Απλά μην αποστρέψουμε το βλέμμα μας από αυτούς. Το δόσιμο δεν μετριέται με το χρήμα.......

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα

Tuesday, December 11, 2007

Ένα απλό γεύμα

Λένε πως την ευτυχία την βρίσκει κανείς στα απλά πράγματα. Σε μια ματιά, μια λέξη, μια γεύση.
Να, σε ένα απλό, απλούστατο φαγάκι. Τίποτα το σπέσιαλ, το μοναδικό αλλά σίγουρα αναπάντεχα ευχάριστο όταν ένας 7χρονος ορκισμένος μερεντο-ποπκορν-γαριδο-μακαρονάς, που το ψάρι μια του μυρίζει και μια του βρωμάει, βρίσκει ξαφνικά το φαγκρί πεντανόστιμο!

Και σιγά τα ωά.... ένα απλό ψαράκι ήταν, ίσαμε 1 κιλό. Καθαρίστηκε, αλατίστηκε, πιπερώθηκε, ριγανώθηκε μέσα κι έξω. Στρογγυλοξάπλωσε σε τέσσερις κόλλες χαρτί μαζί με δυο χούφτες χοντροκομμένη μαραθόριζα, μέσα κι έξω κι αυτή. Λαδώθηκε κατά πως του έπρεπε και τυλίχθηκε καλώς.
Χουζούρεψε για μια ωρίτσα στους 180 κι όταν άναψε και κόρωσε, ξεσκεπάστηκε να πάρει ανάσα για κανά τεταρτάκι. Ξεντύθηκε και παρφουμαρίστηκε με ξινούτσικο λεμονάκι.
Βρήκε την καλύτερη παρέα δίπλα στο δροσερό αλατισμένο αγγουράκι και την καλύτερη θέση στο μενού του 7χρονου.

Monday, December 10, 2007

Στο Γκαζι ολα εχουν πια αλλαξει


Είναι η ιστορία τεσσάρων ανθρώπων που ονομαζόντουσαν Καθένας, Κάποιος, Οποιοσδήποτε και Κανένας.
Υπήρχε μια σημαντική σουλειά που έπρεπε να γίνει και ζήτησαν από τον Καθένα να την κάνει. Καθένας ήταν σίγουρος ότι Κάποιος θα την έκανε. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να την είχε κάνει, αλλά Κανένας δεν την έκανε.
Κάποιος θύμωσε γι'αυτό το πράγμα επειδή ήταν δουλειά του Καθενός. Καθένας νόμισε ότι ο Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να την κάνει αλλά Κανένας δεν συνειδητοποίησε ότι δεν θα την έκανε Καθένας. Τελικά Καθένας έριχνε το φταίξιμο σε Κάποιον, την στιγμή που Κανένας δεν έκανε αυτό που θα μπορούσε να είχε κάνει Οποιοσδήποτε!

"Ποτέ να μην αμφιβάλλεις για το ότι μια μικρή ομήγυρη αποφασισμένων ανθρώπων μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Πράγματι, είναι οι μόνοι που μπορούν" Μάργκαρετ Μήντ

..και τα καταφέρνετε κάθε χρόνο, κάθε μέρα, κάθε στιγμή

Wednesday, October 31, 2007

Μια φορα και ενα.... μπαζαρ! Vol 2

Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει δύναμη,
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.

Του ζήτησα σοφία,
κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.

Του ζήτησα οικονομική άνεση,
κι Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.

Του ζήτησα θάρρος,
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.

Του ζήτησα αγάπη,
κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.

Του ζήτησα χαρές,
κι αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.

Απ'ότι ζήτησα δεν πήρα τίποτε, τίποτε από αυτά που ήθελα.

Πήρα όμως τα πάντα, αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η προσευχή μου εισακούστηκε.

Saturday, July 07, 2007

love signal 2 - no limits


Σ'ένα χωριό της Κρήτης τα μαύρα χρόνια της κατοχής, κατοικούσαν ως επί το πλείστον γεροντάκια. Μαθεύτηκε πως θα γίνει μπλόκο και φυσικά έτρεξαν συγγενείς να βοηθήσουν τους παπούδες και τις γιαγιάδες να φύγουν.

- Πάμε, γρήγορα, έρχονται οι Γερμανοί!
- Που να πάω παιδάκι μου γριά γυναίκα; αποκρίθηκε η γιαγιούλα. Τι να με κάνουν εμένα;
- Τι να σε κάνουν; Σκοτώνουν, βασανίζουν, βιάζουν τις γυναίκες....
- Την γριά θα λιμπιστούν ωρέ κουζουλέ; απαντά άλλος γέροντας. Δεν έχουν μάτια να δούν;
- Κι άμα την δουν με τα μάτια τα δικά μου; αποκρίνεται ο σύζυγος της γιαγιούλας

Friday, June 15, 2007

love signal


- πάω στο μαγαζάκι. Θέλεις κάτι;

- να γυρίσεις (!)

Thursday, May 31, 2007

να με θυμάσαι καπετάνιε....







η ζωή μας κύκλους κάνει
σαν μια υδρόγειο μικρή
από Μέξικο, Ντουμπάι
κι από Λάγος, Ταϊτί

μια κουκίδα σ’εναν χάρτη
διάλεξες νά’ν’το λιμάνι

τώρα νόστος τα ταξίδια
και οι θύμισες πολλές
στο σεντούκι της καρδιάς σου
χώρεσε μας αν το θες...

να μας θυμάσαι κάπτεν....

Monday, May 28, 2007

φωνή βοώντος εν τη ερήμω;



φωνή βοώντος για την σκόνη στη ζωή, που κρύβει, σκεπάζει, φθείρει και παραχαράσσει.

Αντίο Αμαλία....

Friday, February 09, 2007

Για μιας γυναίκας τ'αδικο, μπάρκαρα σε γκαζάδικο....

....... από τον κόσμο χάθηκα και μ'έπνιξε η θάλασσα.

Αν ήμουν ερημίτης η κοσμική απουσία μου θα ήταν φυσική. Αν ήμουν κατσαρίδα, θα ήταν αφύσικη. Αλλά δεν είμαι. Αλήθεια!
Είμαι απλά μια new age «Μαίρη Παναγιωταρά», που ναι μεν μαγειρεύει μόνο τα Σαββατοκύριακα, αλλά όλες τις υπόλοιπες στιγμές «πνίγεται». Καμμιά φορά και σε μια κουταλιά νερό. Εργάζεται (δόξα τω Θεώ) πολλέεεεες ώρες, και γενικά έχει τιγκάρει ο σκληρός της, το back up της, δισκέτες, ζιπάκια και usb σε σημείο που ξεχνά τα αυτονόητα, κάνει reset και εγκατάσταση ξανά μανά. Αλτσχάιμερ δεν παίζει. Τσεκαρισμένο.
Πέρσι «κατέβασα ρολά» λόγω δυσάρεστων καταστάσεων. Όμως Θεού θέλοντος γύρισα σελίδα, πληρώνοντας βέβαια αδρά για αυτό με καμμιά 30αριά κάτασπρες πλέον τρίχες της κεφαλής μου. Φέτος χάθηκα πάλι από τους φίλους μου λόγω ευτυχέστερων αιτιών. Ανακαινίζω και μετακομίζω, επιτέλους στο δικό μου σπίτι, υδραυλικού, πλακά, ηλεκτρολόγου και λοιπών μαστόρων θέλοντος. Βοήθεια μας!

Σε όλους τους νέους στην ζωή μου φίλους, που δεν με γνωρίζετε ίσως τόσο καλά ώστε να μη με παρεξηγήσετε για την....αλαλία μου, να ξέρετε ότι μπορεί το τηλέφωνο σας να μην χτυπά τόσο συχνά όσο θα ήθελα, οι ματιές μας να διασταυρώνονται λιγότερο πια, αλλά δεν υπάρχει μέρα που να μην σας σκέφτομαι και πεθυμώ.

Και για να σας δωροδοκίσω, γλυκιές, ζαχαρωτές καρδιές σας στέλνω, με την υπόσχεση, πως όταν με το καλό θα ανοίξει η πόρτα του δικού μου πια σπιτιού, θα το «κάψουμε» βρε!

υ.σ. ο τίτλος σχετικός με την εξαφάνιση, άσχετος με το πρόσωπο.

Wednesday, January 24, 2007

Έχω σακούλα, πάμε για χόρτα;


Πίτα! Κεφάλαιο τεράστιο και ανεξάντλητο. Δεν θα το αναλύσουμε τώρα, ας το γευτούμε καλύτερα.

Κάθε τόπος και η πίτα του, κάθε σπίτι και η χλαού του. Όπου χλαού ο πλάστης και άμα δεν ξέρεις να τρώς, σίγουρα ξέρεις να τις τρως!

Πρώτα πρώτα διαλέγουμε καλό τυροπιτά, διότι σαν την σπιτική πιτούλα, καμμιά, αλλά εγώ καλή μου σε γραφείο εργάζομαι, δεν είμαι φούρναρης να σηκώνομαι αξημέρωτα για να ζυμώσω! Εκτός πια κι αν το γυρίσω σε τυροπιτού που λέγαμε και μάλιστα γκουρμέ!
Για τα οκνηρά καθημερινά μας πρωινά λοιπόν, χτυπάμε τυρόπιτα-σπανακόπιτα-μπουγάτσα κλπ από τον αγαπημένο μας τεχνίτη ή έστω το αγαπημένο μας cult τυροπιτάδικο. Για τις άλλες στιγμές όμως, αυτές που ξυπνάς όταν όλη η φύσις ησυχάζει αλλά εσύ αντί να αλλάζεις πλευρό στο ζεστό σου παπλωματάκι πετάγεσαι με σάλτο ολυμπιονίκη από το κρεβάτι, ανεξήγητα εκστατικός και χαμογελαστός και ζητάς πέτρες για να στίψεις....ε, άσε, τις στίβεις αύριο. Ντύσου καλύτερα, πάρε σακούλα και μαχαίρι και ξαμολήσου στα λιβάδια και τις ραχούλες να μαζέψεις χόρτα άγρια για την δικιά σου πίτα. Άντε, της μαμάς, ας είναι.
Μια οργάνωση όμως την χρειάζεσαι. Διότι πες ότι δίψασες, πείνασες, χάθηκες. Τι θα κάνεις τις ερημιές;

Μη ξεχάσω :

1. σακούλα – μαχαίρι (για το μάζεμα)
2. μπουκάλι νερό (για την δίψα)
3. ελαφρύ κολατσιό (για την πείνα)
4. μπουφανάκι (για την ψύχρα)
5. κινητό (για ασφάλεια)
6. καλή παρέα (για όλα τα παραπάνω)

Άμα τώρα είσαι γνώστης του αθλήματος πρόβλημα ουδέν. Άμα και όχι, λύση υπάρχει και για τους γιάπηδες και δες παρακάτω. Άμα πάλι πιστεύεις ότι τα παντός είδους χόρτα φυτρώνουν σε σακουλάκια στο σούπερ μάρκετ, αλλά ντε και καλά θες να διοχετεύσεις την ενέργεια σου, πάρ΄το αλλιώς και τρέχα να ξεβρομίσεις το αυτοκίνητο σου καλύτερα. Όταν τελειώσεις πλύνε και το δικό μου.
Καλύτερα βέβαια να πας παρέα με κάποιον που ξέρει γιατί καλές και οι τσουκνίδες, κάνουν ωραία πίτα και θρεπτικότατα κιντέατα, αλλά τα άλλα, τα μυτερά, γαϊδουράγκαθα είναι, θρεπτικά μόνο για τα ζα! Αν όμως η παρέα είναι της ίδιας συνομοταξίας ή απλά δεν θες να γίνεις ο μπελάς του λεπτού «αυτό τρώγεται»; «Αυτό;», «Αυτό;», τύπωσε το «εγχειρίδιο προς χορτομαζώχτρες» και πάρ’το μαζί σου για τυφλοσούρτη.

Lesson A – τούτη η γη που την πατούμε....

Τα άγρια χόρτα πρωτοεμφανίζονται γύρω στον Οκτώβρη με Νοέμβρη, σε γη που έχει χρόνια να καλλιεργηθεί. Τούτα είναι οι άγριες ρόκες. Γεμάτη γεύση, πιπεράτη, ασύγκριτη με τις του S/M. Κάποτε τις έτρωγαν τα γαϊδούρια και τα κατσίκια μόνο, τώρα είναι γκουρμέ και τις χρυσοπληρώνεις στο Χ μουράτο ρεστωράν.
Κι όμως είναι τόσο εύκολο να μαζέψεις τσάντες ολόκληρες σε μικρή απόσταση από το σπίτι σου, όπου κι αν είναι αυτό. Παραδοσιακά τρώγονται σκέτες με αλάτι.

Αρχές Γενάρη και εφόσον έχει βρέξει καλά, σκάνε μύτη οι ζοχοί, τα λάπατα, οι καυκαλήθρες, τα μυρώνια για πίτα, αλλά και οι λαψάνες, τα περδικοπατήματα, τα αλιβάρβαρα, τα αγριομάρουλα για βραστή σαλάτα αλλά και κοκκινιστό φαγάκι. Επίσης οι τρυφερές κορφές της τσουκνίδας προτιμώνται. Μη ξυνίζεις, μάζεψε μερικές, είναι ίσως το θρεπτικότερο χόρτο από όλα τα παραπάνω που ανέφερα.

Τελευταία στη σειρά τα ραδίκια παντός είδους, Μικρά, μεγάλα, πλατύφυλλα, χνουδάτα...γεμίζει ο τόπος και η κατσαρόλα μας.


Μεθοδολογία :

Πιο πρακτικό είναι να καθαρίσεις τα χόρτα την ώρα που τα συλλέγεις, παρά να τα χώσεις στη σακούλα με χώματα και ότι άλλο και να πρέπει μετά να τα καθαρίσεις ένα ένα στο σπίτι. Και ώρα πολύ θα κάνεις και το σπίτι χωράφι από τα χώματα θα γένει.
Για να κόψεις χόρτα φροντίζεις να μπήξεις καλά το μαχαίρι στη γη, και να κόψεις ψηλά από την ρίζα χωρίς να διαλυθούν ούτε τα φυλλαράκια του αλλά να μείνει και η ρίζα μέσα στη γη για να φυτρώσει και πάλι.

Lesson B - στο ταψί, στο ταψί....

Υλικά για το φύλλο

1 κιλό αλεύρι
2 ποτήρια νερό
1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι
1 μικρό φλυτζανάκι του καφέ ξύδι
1 φλυτζανάκι του καφέ ελαιόλαδο

Υλικά για την γέμιση

- 1 κιλό τρυφερά άγρια χόρτα
- 1 μάτσο κρεμμυδάκια πράσινα (3-4 χοντρές ρίζες δηλαδή)
- μισό ματσάκι άνιθο (σαν μεζούρα παίρνουμε το μάτσο του S/M)
- ½ κιλό φέτα ή μισή φέτα-μισό ανθότυρο ή ότι άλλο άσπρο τυράκι μας αρέσει κατά προτίμιση κατσικίσιο
- 1 αυγό
- 1 κεσεδάκι γιαούρτι
- αλάτι – πιπέρι

Επί το έργον...

Πρώτα ετοιμάζεις το φύλλο.
Σε βαθειά λεκάνη βάζεις τα ¾ του αλευριού, κάνεις μια λακούβα και στη μέση ρίχνεις το νερό, το αλάτι και το ξύδι.
Ζυμώνεις να ενωθούν τα υλικά, αφαιρείς τα ζυμάρια από τα χέρια σου και ρίχνεις το λάδι αφού πρώτα λαδώσεις και τα χέρια σου. Με αυτόν τον τρόπο ζυμώνεις πολύ καλύτερα χωρίς να κολλά το ζυμάρι. Ζυμώνεις μέχρι να γίνει μια ζύμη εύπλαστη και αφράτη. Αν βγαίνει σφικτή ρίχνεις ελάχιστο κάθε φορά νερό. Αν κολλά στα χέρια προσθέτεις λίγο αλεύρι.

Χωρίζεις το ζυμάρι σε δύο μακριά μπαστούνια και το κάθε μπαστούνι το κόβεις με ένα μαχαίρι σε 12 ίσια κομμάτια.
Παίρνεις ένα ένα κομμάτι και το ανοίγεις με την βοήθεια αλευριού και την χλαού (πλάστη) σε μέγεθος πιάτου φρούτου (!). Το τοποθετείς σε λαδωμένο πιατάκι και βουτυρώνεις την επιφάνεια του. Συνεχίζεις με το επόμενο κομμάτι, το βάζεις πάνω από αυτό που έχεις στο πιατάκι και βουτυρώνεις την επιφάνεια του. Συνεχίζεις μέχρι να γίνει μια εξάδα. Συνολικά, φτιάχνεις 4 εξάδες. Κάθε εξάδα σκεπάζεται με πλαστική μεμβράνη και τοποθετείται στο ψυγείο να κρυώσει καλά.

Δε ξεχνώ...
Λαδώνεις την επιφάνεια του πιάτου για να μην κολλήσει το φύλλο αλλά, βουτυρώνεις την επιφάνεια κάθε φύλλου για να κολλήσουν μεταξύ τους. Μόνο την επιφάνεια του τελευταίου φύλλου κάθε 6άδας την λαδώνεις.

Άμε στη γέμιση τώρα....

Καθαρίζεις, πλένεις σχολαστικά (ιδανικά στην μια γούρνα του νεροχύτη, αφού την ταπώσεις πλένεις τα χόρτα τρία χέρια. Στο τελευταίο χέρι ρίχνεις και λίγο ξύδι για παν ενδεχόμενο. Να ξέρεις, το ξύδι σκοτώνει τα πάντα. Είναι κατά κάποιο τρόπο η χλωρίνη της τροφής μας) Ξεχωριστά πλένεις τα άγρια χόρτα από τα άλλα χορταρικά μας.
Στραγγίζεις και –είναι σημαντικό – ψιλοκόβεις. Αλλιώς σε κάθε δαγκωνιά θα τραβιέται το χόρτο σαν κλωστή.

Βάζεις όλα τις ψιλοκομμένες πρασινάδες σε μεγάλο βαθύ ταψί ή λεκάνη, ρίχνεις μπόλικο αλάτι και τα τρίβεις με τα χέρια σου καλά καλά. Τα αφήνεις λίγο να σταθούν και θα δεις έκπληκτος πόσο νερό θα βγάλουν.

Στραγγίζεις και στίβεις καλά από το νερό, και προσθέτεις και τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης.


Επιστρέφεις στο ζυμάρι....

Λαδώνεις την επιφάνεια του τραπεζιού / πάγκου και ανοίγεις την πρώτη εξάδα λίγο μεγαλύτερο από το λαδωμένο μου ταψί . Το τοποθετείς σε αυτό και αφήνεις τις άκρες να εξέχουν. Συνεχίζεις με το δεύτερο και το βάζεις πάνω στο άλλο. Ρίχνεις και στρώνεις την γέμιση.
Ανοίγεις την τρίτη εξάδα τόσο μεγάλη όσο και το ταψί (όχι μεγαλύτερο) και τη τοποθετείς πάνω στη γέμιση. Το ίδιο και με την τέταρτη εξάδα. Γυρνάς το ζυμάρι που εξέχει προς τα πάνω και τυλίγω γύρω γύρω σε κοθόρι. Άντε σε στριφτάρι.

Χαρακώνεις καλά σε κομμάτια σερβιρίσματος, ραντίζεις με νεράκι και ψήνεις στους 180, σε προθερμασμένο φούρνο, στην θέση λίγο πιο κάτω από την μέση, πάνω κάτω για καμμιά ώρα. Μόλις ροδίσει καλά είναι έτοιμο.

Μήπως νά’στιβες κείνες τις πέτρες καλύτερα; (!)


Έλαβαν μέρος με την σειρά που εμφανίζονται, από πάνω αριστερά και με φόρα Ζ


1.Καυκαλήθρα αρωματική
2.Αλιβάρβαρο ή αλλέως καλακάρβουνο
3.Ζοχός βασιλικός
4.Λάπατα ξυνούτσικα για πίτα
5.Και οι κόκκινες ρίζες των λάπατων για ταυτοποίηση
6.Περδικοπατήματα
7.Ραδικιών φωλέα
8.Έταιρο ραδικάκι






































Η φωτό της λαχταριστής πίτας είναι από το www.allatini.gr

Tuesday, January 16, 2007

Πάρε το άλλο μαχαίρι, κόβει καλύτερα...


- Άντε ρε Ντίνα! Ακόμα;
- Τώρα, τώρα, έρχομαι...αμάν και συ!
- Βάλτε ρε παιδιά παπούτσια. Και μπουφάν. Άντε!
- Σακούλα πήρες;
- Πήρα. Πάρε το άλλο μαχαίρι, κόβει καλύτερα.
- Αμάν ρε παιδιά! Παπούτσια είπαμε, τι κάνετε τώρα;
- Ξέρετε τι λέω; Η μέρα σήμερα είναι χαρά Θεού! Δεν παίρνουμε και το φαί μας μαζί να στρώσουμε κάτω από κανά πεύκο; Κλείνουμε και κανά βλέφαρο άμα τύχει.
- Η φασολάδα τρώγεται ζεστή, άμα την πάρουμε τώρα μαζί μας θα παγώσει.
- E, όταν είναι ώρα, ας κατέβει μια στιγμή ο Γιώργος να φέρει την κατσαρόλα!!!
Για το ότι αποφασίζουν για τον Γιώργο χωρίς τον Γιώργο έχει βάλει και ο Γιώργος το χεράκι του. Άνθρωπος που ποτέ δεν λέει όχι, δεν δύναται να ξαναμαναρωτηθεί. Ηθελέσ’τα και παθέσ’τα!

Η ίδια σχεδόν πάντα στιχομυθία επί σειρά 37 και βάλε ετών μεταξύ τόσο στενών συγγενών που ανέκαθεν είχα την αίσθηση πως μεγάλωσα με τρείς μαμάδες, τρεις μπαμπάδες, δέκα αδέλφια και ατέλειωτους θείους, θείες και ξαδέλφια. Τό’χει το σόι; τό’χει η ρίζα μας; Μπααα...η ρίζα μας τό’χει!

Έτσι, εν τω μέσω φωνών, αλαλαγμών, στρωσιδιών, σερβίτσιων, φρούτων, μπουκαλιών νερού, και ότι άλλων ξεκινά η εξόρμηση στην ύπαιθρο για χόρτα! Χόρτα Γεναριάτικα για πίτα χωριάτικη με φύλλο ανοιγμένο στο χέρι. Ζοχοί, λάπατα, καυκαλίθρες, τρυφερή διάφανη τσουκνίδα. Χόρτα για βραστή σαλάτα αλλά και κοκκινιστά στην κατσαρόλα. Λογιώ λογιώ ραδίκια, αγριομάρουλα, περδικοπατήματα, τρυφερές λαψάνες και αλιβάρβαρα.
Κυριακές και σχόλες για να είναι και οι άντρες μαζί. Άλλοι για το τιμόνι, άλλοι για την ψησταριά, άλλοι για την χαρά της εκδρομής.

Οι πρώτες εικόνες από μαυρόασπρες φωτό του’60 και από θολές παιδικές αναμνήσεις, παράταιρα κομμάτια ενός παζλ παιδικής ευτυχίας. Ο «Γιαπωνέζος» της οικογένειας, ερασιτέχνης φωτογράφος και μπαμπάς μου γρήγορα εξοπλίστηκε με το τελευταίο μοντέλο φωτογραφικής μηχανής και οι ατέλειωτες φωτό μας απέκτησαν χρώμα. Αρχικά το γιωταχί στις φωτό ήταν πράσινο βατραχί αγνώστου τύπου, μετά άλλαξε σε κόκκινο ford taurus, ήρθε και ένα seat λευκό, απέθαντο. Έσβησε για πάντα η μηχανή του στα τέλη του ’90. Ήρθε και μια «Μαρίνα», αγγλικό μοντέλο που ποτέ δεν μάθαμε την μάρκα της. Για μας ήταν η «Μαρίνα». Τέλος. Γιατί «Μαρίνα», μόνο ο Γιώργος ξέρει!
Μαλλιά φουσκωτά από τον αέρα, άλλα προσεκτικά σκεπασμένα με μεταξωτά μαντήλια, χοντρά ‘70ς παλτά (δεν την έχω συγχωρήσει την μάνα μου που χάρισε στα κρυφά το γρασιδί βιντάζ παλτό της. Τόσο αδύνατη ήταν τότε!), χοντροτάκουνα παπούτσια με τετράγωνη κοντή μύτη και τεράστια αγκράφα.
Ωραίες, νέες και περιποιημένες, μαζί και η ψηλή σαν κυπαρίσσι μαυροφορεμένη μας γιαγιά με την μαύρη μαντήλα μέσα στα λιβάδια, στις πλαγιές και στα ρεματάκια με μια σακούλα χόρτα στο ένα χέρι και ένα μαχαίρι στο άλλο.

Φωτό σε κάθε στιγμή ιστορικής σημασίας. Την στιγμή της ανεύρεσης ενός μέρους γεμάτου τεράστια και τρυφερά ραδίκια, την στιγμή που ο συγχωρεμένος μερακλής Βασίλης ψήνει μεζεκλίκια στην ψησταριά δίπλα στο βατραχί αμάξι για να κόβει τον αέρα. Την στιγμή που ο Γιώργος απολαμβάνει την ηρεμία της εξοχής στην αμερικάνικη κοντή σεζλόγκ, την στιγμή που ο ερασιτέχνης φωτογράφος απαθανατίζει κάθε παιχνίδι της πιτσιρικαρίας. Από το να ανακαλύπτουν λακούβες με λάσπες για να βουτήξουν τα παπούτσια τους μέχρι να χάνονται στα γύρω χωράφια και λοφάκια εξερευνώντας την τότε έρημη Βάρη. Και το γλυκό σούρουπο της επιστροφής έντονη εικόνα στα μάτια της μνήμης μας.

Οι δεκαετίες περνούν, κάποιοι φεύγουν αλλά είναι πάντα εδώ, κάποιοι άλλοι έρχονται. Τα τοπία αλλάζουν, οι μηχανές επίσης. Είναι πια μικρές και εύχρηστες, μπορείς να τηλεφωνήσεις κιόλας. Ο «φωτογράφος» κληροδοτώντας την ευθύνη και ευχαρίστηση της απαθανάτισης της ιστορικής οικογενειακής στιγμής στα μικρά και καθημερινά σε νεώτερο μέλος της οικογένειας, κράτησε για τον εαυτό του μια θέση σε κάθε φωτό. Είναι πάντα εκεί, σχεδόν φαίνεται.

Η εξοχή άλλαξε, τα παλτά γίνονται μπουφανάκια, τα χοντροτάκουνα μεταλλάσσονται σε αθλητικά μαλακά και άνετα για κάθε πορεία και εν δυνάμει αναρρίχηση. Τα χωράφια μπορεί να γίνουν και βουνά. Τα πρότερα νέα και ωραία πρόσωπα είναι πια γλυκά και γερασμένα, τα χέρια ζαρωμένα, κάποια από αυτά μοιραίως μαυροφορεμένα, φορούν γυαλιά για να ξεχωρίζουν τα χόρτα και τα πιτσιρίκια παίζουν τα ίδια ακριβώς παιχνίδια. Οι φωτό τους απεικονίζουν με την ίδια ακριβώς κλίση του σώματος, πιότερο χαμογελώντας αντί ξεκαρδιστικά γελώντας και την πάντα γεμάτη σακούλα με χόρτα στο ένα χέρι και το μαχαίρι στο άλλο.

Κυριακές και σχόλες πάντα αλλά μόνο με τον Γιώργο από την παλαιά αντροπαρέα, να κρατά το τιμόνι, να κανονίζει τα του πικνίκ, και να κρίνει αν η πίτα έγινε καλή ή πήρε από κάτω.

Monday, January 15, 2007

Ρίξε στο κορμί μου σπίρτο να πυρποληθώ....


Είμαι άρρωστη. Κομμάτια. Ένα σουρνάμενο, φλεγόμενο μαυροφορεμένο κορμί. Ασορτί με την διάθεση μου. Είμαι στο γραφείο! Εργάζομαι δίπλα σε άλλα έξι φλεγόμενα και σουρνάμενα συναδελφικά κορμιά, με θολά από τον πυρετό μάτια και δεκάδες μισοάδεια φλυτζάνια με καυτό τσάι, χαμομήλι, φασκόμηλο, καφέ, καλάθια απορριμμάτων τίγκα σε βρεγμένα αηδιαστικά χαρτομάντιλα.

Να είσαι «ζωντανός-νεκρός» και να εργάζεσαι. Δηλαδή, τι εργασία, τυπικά πράγματα. Το άθλιο κορμί σου βρίσκεται στον αρρωστιάρικο χώρο. Όλα τα υπόλοιπα προσπαθούν να αντέξουν μέχρι η ώρα να πάει 7. Και όλα αυτά γιατί; Για να μην γκρινιάξει το αφεντικό που "όλοι ξαφνικά δεν προσέξαμε και αρρωστήσαμε"!! Λες και ο στόχος μου τούτο το Σαββατοκύριακο ήταν να σέρνομαι από το κρεβάτι στον καμπινέ και τούμπαλιν. Και όλα αυτά μαζί με τα παιδιά που χρειάζονται και αυτά την φροντίδα τους. Μια χαρά τακτοποιήθηκαν τα τζιέρια μου. Σουβλάκια, πίτσες και χάμπουργκερ. Ένα τέλειο διήμερο με τσάνγκφουντ και παιχνίδι χωρίς παρατηρήσεις για φωνές και δωμάτια υπό κατεδάφιση, αφού εγώ βρισκόμουν κλινήρης με ζαβά όνειρα του τύπου τεράστια ζάρια να με κυνηγούν σε ένα καταμπλέ λιβάδι με λαμέ λουλούδια και κόκκινο ουρανό, επίδραση του σούπερ κατά τα άλλα αμερικάνικου σιροπιού, προσφορά αγάπης της ξενιτεμένης κουμπάρας μου. Καλή της ώρα.
- Στείλε μου μια ντουζίνα ακόμη. Φτάνουν δεν φτάνουν για κανά μήνα.

Τούτη την άθλια στιγμή, τα μάτια μου καίνε, τα χείλη μου ξερά, η μύτη μου συναγωνίζεται αυτή του κλόουν Πεταλουδίτσο, με γυρίζει η κοιλιά μου, τα αυτιά μου τρεμοπαίζουνε αλά Νταμπο το ελεφαντάκι σε κάθε φτάρνισμα. Είμαι πλέον ανήμπορη να εργαστώ άλλο. Που έχει ακουστεί να σου επιτρέπει ο προϊστάμενος (τα μαύρα του τα χάλια ΚΑΙ αυτός) να φύγεις και να μην το κάνεις γιατί θα δώσεις δικαιώματα για σχόλια και πιθανά εργασιακά προβλήματα. Και έτσι να κολλά ο ένας τον άλλον και να σέρνουμε όλοι μαζί τον χορό του depon-panadol-bisolvon και λοιπών γιατρικών. Δύσκολοι οι καιροί για πριγκίπισσες σκληρά εργαζόμενες και δη καριερίστες.
Μια εντριβή θα με σώσει. Με πετρέλαιο. Ρίχτε μου κι ένα σπίρτο. Αναμμένο.