"Βρες την ειρήνη μέσα σου και χιλιάδες κόσμος θα σωθεί"

Τα Χριστούγεννα προ των πυλών. Η μεγαλύτερη γιορτή της αγάπης και της ελπίδας. Άνθρωποι, σπίτια, καταστήματα, πλατείες, πόλεις ολάκερες στολίζονται, καλλωπίζονται, ζουν την καθημερινότητα τους σε ρυθμούς γιορτινούς. Εκατομμύρια φωτάκια σκεπάζουν με την λάμψη τους ομορφιές και ασκήμιες.
Δέντρα, μπαλκόνια, πεζοδρόμια, σκουπίδια. Τα όμορφα γίνονται ομορφότερα, τα άσχημα εξαφανίζονται. Την νύχτα δε, δίνουν την πλήρη κάλυψη. Αρκούν τα φώτα, ο ήχος δεκάδων μελωδιών να ακούγονται ταυτόχρονα και που και που η μυρωδιά από αναμμένο τζάκι για να σου δωθεί η εντύπωση πως ξαφνικά και ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα έπαψαν να υπάρχουν. Τουλάχιστον για όσον κρατούν οι γιορτές. Αρκούν λίγες μέρες, γνώριμες μυρωδιές και ήχοι για να σε ξανακάνουν παιδί κρυμμένο κάτω από την πολυθρόνα να περιμένεις υπομονετικά να δεις επιτέλους τον Αη Βασίλη . Και αυτός να μην φαίνεται, και συ να περιμένεις κοιτώντας το στολισμένο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κάθε στολίδι, κάθε φωτάκι, κάθε κλαρί και φύλλο. Όταν ξυπνάς πια, έχει ήδη αφήσει τα δώρα του ο Άγιος και ενώ λυπάσαι που τον έχασες, το πρόσωπο σου αστράφτει μεμιάς βλέποντας τα δώρα του.

Τα Χριστούγεννα άλλοι στολίζουν τον νεογέννητο Χριστό, άλλοι την μοναξιά τους, άλλοι την εγωπάθεια τους. Άλλοι αναζητούν πάντα ένα τρόπο να δώσουν αγάπη, άλλοι βρίσκουν πάντα μια δικαιολογία στην αδιαφορία τους. Αυτό που δεν βλέπουμε ή δεν θέλουμε να δούμε δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει. Η ασχήμια, ο φόβος, η απομόνωση είναι πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που θα έπρεπε να μας βγάλει από τον μικρόκοσμο μας. Αντ΄αυτού βλέπουμε μόνο λαμπερά στολίδια και γεμάτα πορτοφόλια να ανοιγοκλείνουν στο «πνεύμα» των ημερών. Το δώρο είναι απόδειξη αγάπης, ναι. Το αληθινό δώρο όμως είναι η αγάπη και η συμπόνια και η έμπρακτη βοήθεια σε ανθρώπους που την έχουν ανάγκη.
Άστεγοι, άρρωστοι, αποφυλακισμένοι, ολομόναχα παιδιά, άνθρωποι κακοποιημένοι σωματικά και ψυχικά, κοινωνικά απομονωμένοι, είναι γύρω σου, είναι δίπλα σου , σε βλέπουν χωρίς να σε κοιτούν, σου ζητούν χωρίς να σου μιλούν μια αγκαλιά κι έναν καλό λόγο. Μια απλή, ζεστή, ανθρώπινη αγκαλιά , ένα χέρι τρυφερό και να τους πεις «μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ για σένα, όλα θα πάνε καλά».

Το ότι γεννιόμαστε μέσα σε μια χριστιανική οικογένεια και βαπτιζόμαστε μωρά ακόμα δεν μας εξασφαλίζει μόνιμα ότι θα είμαστε πάντοτε μέσα στο φως και στην χάρη Του. Αυτό θα εξαρτηθεί από τον αγώνα που θα κάνουμε συνειδητά ως ενήλικες. Φανταστείτε εαυτούς ως αθλητές εβρισκόμενοι ένα βήμα μπροστά από τους άλλους συναγωνιζόμενους στην εκκίνηση. Το αν θα φτάσετε στο τέρμα είναι δική σας αποκλειστικά ευθύνη.

Όπως όταν περνάμε έξω από εκκλησία και κάνουμε τον σταυρό μας, τούτο να κάνουμε κι όταν περνάμε έξω από νοσοκομείο, γηροκομείο αλλά κι από φυλακή. Άρρωστοι, φυλακισμένοι και οι οικογένειες τους υποφέρουν και αυτοί, περισσότερο κι από μας τους υγιείς. Όταν ανάβουμε κεράκι υπέρ υγείας και αναπαύσεως, ας ανάψουμε ένα και για όσους υποφέρουν σωματικά και πνευματικά και για όσους έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη. Μην σκέφτεσαι στενόμυαλα, μην μένεις άπραγος πιστεύοντας ότι θα σε εξαπατήσουν, ότι η βοήθεια σου θα πάει χαμένη, μην χάνεις την πίστη σου. Κράτα την καρδιά σου ανοιχτή και προχώρα. Ψάξε, μάθε. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι και συλλογικοί φορείς που βοηθούν πραγματικά και ανιδιοτελώς και τρομαχτικά πολλοί περισσότεροι που χρήζουν άμεσης βοηθείας.

Πήγες ποτέ σε νοσοκομείο γηροκομείου;
Δεν υπάρχει άλλο μέρος που να σφίζει από τόση μοναξιά. Μοναξιά που πονάει αφόρητα αμφότερους και η ανημπόρια που σε καταβάλλει και σε απελπίζει, γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να σηκώσεις το μαξιλάρι της γιαγιούλας ή απλά να μένεις εκεί να την ακούς να σου λέει "πονάω" σφίγγοντας σου το χέρι με απίστευτη δύναμη. Απλά δεν μπορείς να βγεις από το δωμάτιο και όταν κάποτε τα καταφέρεις αισθάνεσαι ότι έμεινες άπραγος. Κι όμως, έδωσες πολύ περισσότερα από όσα νομίζεις. Έδωσες την παρουσία σου και την προσοχή σου. Αυτό που μπορούσες.

Αναρωτήθηκες ποτέ πως περνούν οι οικογένειες των φυλακισμένων;
Δεν είναι όλοι αλήτες, ούτε εγκληματίες και οι περισσότεροι αφήνουν έξω παιδιά λιγότερο τυχερά από τα δικά μας. Πάνε σχολείο; Έχουν να φάνε; Ποιος τα φροντίζει;

Μπήκες ποτέ σε νοσοκομείο χωρίς να έχεις δικό σου άρρωστο;
Κάνε το όταν σε κυριεύει η δική σου απελπισία ή ακόμη και η.....καταναλωτική μανία (!)

Σου ήρθε να βρίσεις εκείνο τον Πακιστανό στο φανάρι γιατί ντε και καλά ήθελε να σου πλύνει με το βρωμόπανο του το πεντακάθαρο σου τζάμι; Σκέψου πρώτα πως αυτός ο ενοχλητικός τύπος ξεπουλήθηκε και θαλασσοπνίγηκε για να γλιτώσει από την πείνα και το πιθανότερο με το βρωμόπανο του να τρέφει ολάκερο το χωριό στην πατρίδα του.

Δες γύρω σου, μην κλείνεις τα μάτια.

Κι αν δεν μπορούμε να βοηθήσουμε οικονομικά υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι. Η προσευχή, η στήριξη ατομικά, η προσωπική παρουσία, η κοινωνική αποδοχή, δίνοντας δουλειά σε αποφυλακισμένους, στηρίζοντας τις οικογένειες τους αλλά και μέσα από συλλογικούς φορείς για να διαχειρισθούν εκείνοι το προϊόν της αγάπης μας. Απλά μην αποστρέψουμε το βλέμμα μας από αυτούς. Το δόσιμο δεν μετριέται με το χρήμα.......

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα