Ελλάνιο Όρος – Η ομορφιά σε περιμένει...

...πέρα από τα πυκνοκατοικημένα παράλια.

Μια υπέροχη, κουραστική αλλά μοναδική πεζοπορία που σε αποζημιώνει. 232 μέτρα υψόμετρο έως την Παχιοράχη και το ΕΚΠΑΖ (κέντρο προτασίας άγριων ζώων) στην Αίγινα και περίπου αλλά 200 μέτρα έως την ψηλότερη κορφή του νησιού, το Ελλάνιο Όρος ή όρος Όρος όπως γράφει ο χάρτης της Ελλάδος. Έπιβλητικό τοπίο γεμάτο πέτρα, θυμάρι και ...βιρβιλιές από κατσικάκια ελεύθερης βοσκής. Ανεβαίνοντας το φιδωτό μονοπάτι με τις κροκάλες να γλυστρούν στα πόδια σου, παγωμένο νεράκι απαραίτητα ανά χείρας, συχνές στάσεις για να πάρεις ανάσα και να χορτάσει το μάτι την Αίγινα από ψηλά, θα φτάσεις στην πολυπόθητη κορφή. Εκεί όπου σε περιμένει το εκκλησάκι της Αναλήψεως. Μικρό, κάτασπρο και επιβλητικό στην απλότητα του. Οι πέτρες ολούθε τετραγωνισμένες, μαρτυρούν ερείπια από την Μυκηναϊκή περίοδο.
Βαθιά ανάσα, ξάπλα στην αυλή που φιλοξενεί την στέρνα, δροσίζεσαι με το νεράκι σου καθώς το μάτι σου ψάχνει ολόγυρα γνώριμες ακρογυαλιές και χωριά, γειτονικά νησιά, βαρκούλες με πανιά και καράβια μεγάλα που ταξιδεύουν προς κάθε προορισμό.
Η ορατότητα σε 360 μοίρες! Το νησάκι Μονή μπροστά, δίπλα το Αγκίστρι, πίσω τα βουνά της Πελοποννήσου. Ο Πόρος, τα Μέθανα, ο Γαλατάς, τα κάτασπρα από σπίτια παράλια και χωριουδάκια της Αιγίνης. Ο Σαρωνικός απλωμένος όσο παίρνει το μάτι με τα πλοία της γραμμής να πηγαινοέρχονται προς και από τα νησιά του Αιγαίου.

Στους πρόποδες της βορεινής πλαγιάς του όρους, δεσπόζει το εκκλησάκι των Ταξιαρχών. Ένα πανέμορφο εκκλησάκι χτισμένο στα ερήπεια του αρχαίου ναού του Ελλάνιου Διός. Όλος ο χώρος είναι χαρακτηρισμένος αρχαιολογικός, τα δε θεμέλια του σημερινού ναού είναι τα πρώτα αρχαϊκά, Μυκηναϊκών ή πρώτων Ελληνιστικών χρόνων. Μεταξύ της μικρής αναπαλαιωμένης εκκλησίας και της απότομης πλαγιάς του Όρους θα βρει ο περιπατητής ή....μικρός εξερευνητής μια μικρή «Σουβάλα». Πρόκειται για ανοιχτή δεξαμενή νερού, χτισμένη περιμετρικά με πελεκητές πέτρες σαν ξερολιθιά. Χρονολογείται από τα αρχαϊκά χρόνια και ακόμη χρησιμοποιείται! Μπροστά της ταίστρες από πελεκημένες πέτρες για τα κατσικάκια και άλλα ζώα ελεύθερης βοσκής.

Το τοπίο ελαφρώς άγριο, λίγο...αρχαίο (!) και απίστευτα ερωτεύσιμο. Απότομα βράχια από την μια, κοτρόνια και θυμάρια από την άλλη, σπαρμένα σε αργιλώδη χώματα και αιωνόβιες ελιές με δεμένο καρπό στα βορεινά.

Θα ξαναπάμε. Και αυτή τη φορά θα ανεβούμε από την πιο σκληροτράχηλη πλευρά, να βρούμε και άλλες ομορφιές, απλέ αλλά δυνατές αφού τελικά η ομορφιά είναι αλλού και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και γευτούμε!