Βρέθηκα στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά» για εξέταση μαστού. Έκανα καιρό να το αποφασίσω, αλλά λίγο η ηλικία, λίγο η μαζική υπερκινητοποίηση τόσων φορέων , έπεισα τον εαυτό μου ότι λίγες ώρες ψυχικής ταλαιπωρίας είναι σαφώς προτιμότερες από την πεποίθηση του «συμβαίνει στους άλλους, όχι σε μένα». Και έπραξα καλώς, άριστα. Όχι μόνο γιατί τελικά δεν ήταν και τίποτα το τρομερό, όχι γιατί είναι ένα πολύ καλό νοσοκομείο για τα δεδομένα της παρούσας κατάστασης στην πατρίδα μας, ούτε γιατί «έπεσα» σε έναν εξαιρετικό γιατρό, αλλά γιατί μετά λύπης μου βρέθηκα πάλι μπροστά σε έναν φράχτη. Τον αγκυλωτό φράχτη του εγωϊσμού, της ασέβειας και της πλήρους και βαθειάς βλακείας. Βλακεία επικίνδυνη για την ψυχική υγεία του κάθε ασθενούς.Περιμένω μαζί με άλλες κυρίες να έρθει η σειρά μας. Τα ραντεβού έχουν προ πολλού χαλάσει αφού τα 10 λεπτά που ορίζονται από την γραμματεία δεν επαρκούν ούτε για το «καλημέρα». Αποδεκτό.
Περιμένοντας έχοντας όλοι αυτό το απροσδιόριστο νοσοκομειακό στρες, πιάσαμε και την κουβέντα πιο πολύ για να χαλαρώσουμε.. Οι περισσότερες πήγαμε προληπτικά ή γιατί «κάτι» πρόσεξαν, μια γιαγιά Αμφισσιώτισα για επανεξέταση και μια άλλη (καλή της ώρα) είχε κάνει ήδη μαστεκτομή και περίμενε να δει τον γιατρό για τα περαιτέρω. Το κλίμα φυσικά βαρύ γιατί αν και η χειρουργηθείσα ήταν ήρεμη και χαλαρή το γεγονός παραμένει γεγονός.
Εμφανίζεται ένα σχετικά νέο ζευγάρι με το χαρακτηριστικό τουπέ που διακατέχει κάτι τέτοιους, χτυπά και ανοίγει την πόρτα του γιατρού, βλέπει, σκάει χαμόγελο, βγαίνει. Τους ενημερώνουν κάποιες από τις κυρίες ότι θα πρέπει να περιμένουν και αυτοί με την σειρά τους γιατί ήδη όλοι καθυστερήσαμε πάνω από 1,5 ώρα και δεν αντέχουμε άλλο την αγωνία. Φάρμακα μπορούν να πουλήσουν και αργότερα.
«Μην φοβάστε, δεν θα μπούμε» λέει ο άνδρας. Μόλις ανοίγει η πόρτα για να βγεί μια ασθενής, κυριολεκτικά μπουκάρει μέσα παραμερίζοντας μας και με την συνάδελφό του να κρατά τα μπόσικα στην πόρτα!!! Φυσικά υπήρξε έντονη διαμαρτυρία όχι από εμένα (κακώς) που τέλος πάντων σαν νεότερη εκεί μπορούσα να περιμένω αρκετά ακόμη, αλλά από μια άλλη κυρία και πιο πολύ για την κοροϊδία. Ιδού η απάντηση της νεαράς πωλήτριας φαρμάκων με την απαξίωση να έχει μεταβάλλει πλήρως το πρόσωπο της.
- «Όλοι την δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε. Δεν μπορείτε να καταλάβετε!»
- «Εσείς, ήρθατε για εργασία, εμείς ήρθαμε ως ασθενείς. Το ίδιο είναι;»
- «Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μόνο αν είσασταν στην θέση μας θα καταλαβαίνατε»!!!
Πού ευχαρίστως να είμασταν στην θέση σας, υγειέστατοι αλλά με ταπεινότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπο και όχι με την δική σας πεποίθηση που ορίζει την κυρία που υπεβλήθη προ 15μέρου σε μαστεκτομή και τους ασθενείς γενικότερα ηλίθιους γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο σημαντική είναι η εργασία του φαρμακευτικού αντιπροσώπου αλλά και εγωιστές που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλη πόση ώρα στην αγωνία τους.
Πως τολμάς! Πως τολμάς! Δεν σέβεσαι ούτε τον πόνο, ούτε την ψυχική αγωνία του ασθενούς και έχεις το θράσος, την αναισθησία να συγκρίνεις την πώληση του όποιου προϊόντος με την σωματική και ψυχική υγεία του κάθε ανθρώπου.
Αλίμονο, να μη χρειαστεί κοπέλα μου να βρεθείς στην πόρτα γιατρού ως
καρκινοπαθής.....
5 comments:
Μια και περί εγωισμού ο λόγος,σήμερα κάνοντας ποδήλατο από Λευκάδα προς νότια,είδα με έκπληξη σ'ένα χωράφι με αγελάδες ένα αρσενικό ελάφι(!;).Ο δύστυχος κερασφόρος μόλις με είδε πλησίασε στο φράχτη κι άρχισε να μουγκρίζει!Κραυγή απελπισίας;Ευτυχώς έχω κονέ με πολλές οικολογικές οργανώσεις και θα κάνω ότι μπορώ να βγάλω τον ελάφη από τη φυλακή του.
ΥΓ:Βλέποντας έναν κύριο εκεί κοντά τον ρωτώ κάπως αγενώς ποιος είναι ο ιδιοκτήτης και αναφέρω ότι το ελάφι εκεί μέσα είναι παράνομα βαλμένο,και παίρνω την απάντηση 'γιατί παράνομα;'(****&$")
Προτείνω να περάσει μερικές μέρες σε περιφραγμένο χώρο και να του χορηγηθεί γρασιδάκι για να του φύγουν οι απορίες!!!
ΥΓ2:Σήμερα ένας μαθητής μου από το χωριό μου ζωγράφισε σαν να ήταν το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο ένα σκυλί κρεμασμένο από ένα δέντρο(επειδή λέει του δάγκωσε ένα πρόβατο)...λύπη,τσαντίλα και τραβώ τις κοτσίδες μου!
ΥΓ3:Χαίρομαι που δεν έδειξε τίποτα η εξέταση!
Κακός Λύκος
στην κοινωνία των νεοπτώχων που ο καθένας θα μάχεται λυσσαλέα να περισώσει τα λιγοστά του υπάρχοντα, φαινόμενα τέτοιου είδους θα παρουσιάζονται συνέχεια, δεν είναι μόνο η αγένεια, είναι η ανάγκη να επιβιώσεις σε έναν κόσμο άγριο.
Πασκιτάν είναι το φάρμακο!
Καλησπέρα
κατ αρχήν συγχωρήστε το θάρρος και την τόλμη μου για τούτο το μήνυμα
κι εμπιστευθείτε την αγνή μου πρόθεση και την διάθεση επικοινωνίας .
Κατά δεύτερον, θα ήθελα να σας πω, ότι τον τελευταίο καιρό κάνοντας σημαντική προσπάθεια ν ¨ανεβάσω¨ ένα δικό μου forum, με την καθάρια σκέψη
να συντροφεύει ανθρώπους ευαίσθητους, ρομαντικούς, διακριτικούς και μόνους,
είχα ένα καλαίσθητο και πολύ θελκτικό αποτέλεσμα το οποίο πραγματικά λάτρεψα .
Θα ήθελα να κλέψω λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας για να σας οδηγήσω στη διεύθυνση που υπάρχει το φιλόξενο ¨Σπιτάκι¨ μου :
www.e-agapimou.gr/forum/index.php
Αν θεωρήσετε ότι η προσπάθεια μου αυτή έστω και λιγάκι εκφράζει
έ ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΜΙΑ ΠΑΡΕΑ ανταλλαγής μηνυμάτων και σκέψεων .
Μια συντροφιά εμπιστοσύνης που δεν θα διστάσει να συναντηθεί από κοντά για συζήτηση, για καφεδάκι, για ποτάκι, φαγητό η οτιδήποτε άλλο προκύψει .
Σας ευχαριστώ πολύ
*E*
Απλός θέλω να σου αναφέρω την αναπάντεχει εκπληξη μου οσον αφορά το κείμενο σου για το γλυκό/μαρμελάδα σύκο¨). Η καταγωγή μου απο Γιαννιτσά,νομός Πέλλας,και Πόντιος.Και ο λόγος της έκπληξης μου είναι οτι είχα μιά απορία οσόν για τον εάν αυτή την συγκεκριμένη μαρμελάδα την κάνουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδος.Αλλα να την συναντήσω στην Αίγινα και μάλιστα να αναφέρεται ότι είναι ξκαι απο ποντιακή συνταγή νε ξάφνιασε.Όπως και η πρόταση με το βούτυρο στο ψωμί>
αγαπητέ thalassos, οι Πόντιοι είμαστε παντού. Παντού όμως, όχι μόνο στη Μακεδονία. Γιατί ξαφνιάστηκες;
σημ. το γλυκό/μαρμελάδα σύκο δεν είναι από ποντιακή συνταγή. Είναι ποντιακή, το λεγόμενο ρετσέλι.
χαιρετώ σε
Post a Comment