Χριστός γεννάται σήμερον....

Σε σένα φίλε μου που υποφέρεις πνευματικά και ψυχικά, μια ευχή από καρδιάς σου δίνω, δώρο για τούτα τα Χριστούγεννα...

"Βρες την ειρήνη μέσα σου και χιλιάδες κόσμος θα σωθεί"

..........

ε, ε, έρχεται.....

...το μπαζάρ μας έρχεται όχι από την Καισάρεια αλλά από ΄δω να, το Γκάζι. Και φέρνει και τι δεν φέρνει.... δώρα, στολίδια, βιβλία, καλλιτεχνήματα, κατασκευές και πολλές πολλές λιχουδιές. Άλλες τις τρως και ευφραίνεσαι και άλλες τις .....φοράς και στολίζεσαι.



Είτε είναι ποδίτσα.... είτε τουρτίτσα... έστω για το πέτο

...πως θα περάσει μια βδομάδα ακόμη στην αναμονή;

πρόγευση μπαζάρ

Τέρμα τα δίφραγκα. Λίγες μερούλες έμειναν μονάχα. Το μπαζάρ καταφθάνει πιο υπέροχο από ποτέ. Το διαισθάνομαι βρε παιδί μου, πως το λένε. Είναι φορές που δεν την θέλω. Την διαίσθηση λέμε. Είναι "άβολο" να μην πέφτεις ποτέ έξω. Γιατί τα καλά καλώς να'ρθούν. Τα άλλα όμως δεν προσπερνούν και όταν μάλιστα αφορούν άμεσα ή έμμεσα και κάποιον άλλον και τον ενημερώνεις και σε βγάζει τρελή και πέφτεις μέσα και θες να του πεις "εγώ σου τά'λεγα" δεν μπορείς, γιατί καλύτερα πυθία παρά γαϊδάρα. Εδώ λοιπόν τα πράγματα είναι μετρημένα κουκιά. Σαν αυτά που έδωσαν στον Ομπάμα.

Εν μέσω λοιπόν εργασίας, κούρασης, ασθένειας, παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης και νέου αμερικανοπροέδρου ώς άλλου μεσσία η προετοιμασία για το μπαζάρ μας καλά κρατεί. Πρόσεξες το "μας"; Αληθινό είναι. Έτσι το νοιώθουμε γιατί έτσι είναι. Τα πινέλια και οι μπογιές ξεχύθηκαν παντού, οι πολύχρωμες κλωστές τυλίχθηκαν σκερτσόζικα, ο πηλός μας παραμύθιασε, οι κατσαρόλες άναψαν, τα βάζα γεμίζουν με λογιώ λογιώ λιχουδιές. Μέχρι και η μανούλα μου θα λάβει μέρος. Όου γιες! Με ποντιακά πιροσκί. Αυθεντικά. Η συνταγή της γιαγιάς Βασώς εκ Τσίτα, Σουρμένων Πόντου. "Προχωρημένη" η γιαγιά δεν έμεινε στη σκέτη γέμιση με τυράκι μονάχα. Την έκανε πιο ζουμερή. Και στην γέμιση της πατάτας έβαλε και άνιθο. Και έχουν την πιο αφράτη και γευστική ζύμη που έχεις ποτέ γευτεί. Μεγαλείο! Θα ετοιμαστούν πρωί πρωί της πρώτης μέρας του μπαζάρ, το Σάββατο για τον καθιερωμένο μπουφέ. Να πάρουμε μια πρόγευση; Εμείς πάντως πήραμε μια γερή εψές!

Περεσκία - Πιροσκία - Πιροσκί

Υλικά
• Για την ζύμη (15 πιτάκια περίπου):
o 500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
o 1 φακελάκι ξηρή μαγιά
o 1 αυγό
o 1 κουταλάκι αλάτι
o Νερό όσο πάρει
o 1 φλιτζανάκι περίπου ελαιόλαδο

• Υλικά για την γέμιση ΤΥΡΙΟΥ:
o 250 γρ. τυρί φέτα
o 1 αυγό
o 1 κουταλιά ξερό δυόσμο
• Υλικά για την γέμιση ΠΑΤΑΤΑΣ:
o 4-5 μέτριες πατάτες, βρασμένες
o Αλάτι
o Πιπέρι
o Ψιλοκομμένο άνηθο
o Λίγο σοταρισμένο ξερό κρεμμύδι
o Γάλα

Ετοιμασία

Για γέμιση τυριού:
Λιώνουμε πολύ καλά το τυρί με το πιρούνι και ανακατεύουμε όλα τα υλικά. Αν χρειαστεί αραιώνουμε με λίγο γιαούρτι.

Για γέμισης πατάτας:
Λιώνουμε τις πατάτες με το πιρούνι, προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά και ανακατεύουμε καλά.

1. Ζυμώνουμε μαζί όλα τα υλικά για την ζύμη καλά μέχρι να γίνει μαλακή χωρίς να κολλάει στα χέρια. (Αν χρειάζεται αραιώνουμε με λίγο νερό ή γάλα ή αντιθέτως προσθέτουμε αλεύρι αν η ζύμη γίνεται πολύ μαλακή).
2. Αφήνουμε την ζύμη σκεπασμένη με μία πετσέτα να φουσκώσει.
3. Οταν είναι έτοιμη, παίρνουμε ένα-ένα μπαλάκι (σαν μεγάλο καρύδι) και το ανοίγουμε σε λεπτό φύλλο πάχους περίπου 3 χιλ. στο μέγεθος ενός πιάτου του τσαγιού.
4. Βάζουμε μια κουταλίτσα γέμιση και κλείνουμε σε μισοφέγγαρο.
5. Τηγανίζουμε σε αντικολλητικό τηγάνι με λίγο ελαιόλαδο (να μην κολυμπούν) σε μέτρια φωτιά ώσπου να πάρουν ένα χρυσό χρώμα.
6. Τα τοποθετούμε πάνω σε χαρτί κουζίνας για να απορροφηθούν τυχόν λάδια.

Προσοχή! τρώγονται σαν τα πατατάκια. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει μόνο σε ένα!

Και η απαραίτητη εγκυκλοπαιδική γνώση : Τα πιροσκί μπορείς να τα γεμίσεις με ότι θες εκτός από κασέρι γιατί όταν αυτό κρυώσει (αν προλάβει) γίνεται σαν λάστιχο της μισελίν. Στον Πόντο σε περίοδο νηστείας έκαναν το ζυμάρι με αλεύρι, νερό μαγιά και αλάτι μόνο και τα γέμιζαν με σταφίδες ανακατεμένες με καρύδια, κανέλα και ζάχαρη και τα τηγάνιζαν. Στο σπίτι μας το κάνουμε. Το αποτέλεσμα είνα γλυκό σαν αφράτο καλτσουνάκι.

Καλή επιτυχία!

υ.σ. η συνταγή βρίσκεται και στην γκουρμεδοτράπεζα του hungry.gr από παλαιότερη συμμετοχή μου.

Αγκαλιάζουμε τον κόσμο

Μάθε πως μπορείς να βοηθήσεις και να βοηθηθείς!

Γνωρίζατε ότι η Αρχιεπισκοπή συντηρεί με δικά της έξοδα αλλά και προσφορές πολιτών μικρά διαμερίσματα στην Αθήνα για τις κακοποιημένες γυναίκες και ανύπαντρες μητέρες;

Ένα άχρηστο για μένα κρεββάτι, τραπέζι, καρέκλα, ακόμη και τάπερ(!) συλλέγεται και προσφέρεται σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Για του λόγου το αληθές η οικοσυσκευή της μανούλας μου αλλά και πάρα πολλά πράγματα από το δικό μου σπίτι προσφέρθηκαν σε αυτές τις γυναίκες μέσω της αλληλεγγύης. Και ναι, κατέληξαν σίγουρα στον αρχικό τους προορισμό.

Εγωϊσμός= Βλακεία (με Β κεφαλαίο)

Βρέθηκα στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά» για εξέταση μαστού. Έκανα καιρό να το αποφασίσω, αλλά λίγο η ηλικία, λίγο η μαζική υπερκινητοποίηση τόσων φορέων , έπεισα τον εαυτό μου ότι λίγες ώρες ψυχικής ταλαιπωρίας είναι σαφώς προτιμότερες από την πεποίθηση του «συμβαίνει στους άλλους, όχι σε μένα». Και έπραξα καλώς, άριστα. Όχι μόνο γιατί τελικά δεν ήταν και τίποτα το τρομερό, όχι γιατί είναι ένα πολύ καλό νοσοκομείο για τα δεδομένα της παρούσας κατάστασης στην πατρίδα μας, ούτε γιατί «έπεσα» σε έναν εξαιρετικό γιατρό, αλλά γιατί μετά λύπης μου βρέθηκα πάλι μπροστά σε έναν φράχτη. Τον αγκυλωτό φράχτη του εγωϊσμού, της ασέβειας και της πλήρους και βαθειάς βλακείας. Βλακεία επικίνδυνη για την ψυχική υγεία του κάθε ασθενούς.

Περιμένω μαζί με άλλες κυρίες να έρθει η σειρά μας. Τα ραντεβού έχουν προ πολλού χαλάσει αφού τα 10 λεπτά που ορίζονται από την γραμματεία δεν επαρκούν ούτε για το «καλημέρα». Αποδεκτό.
Περιμένοντας έχοντας όλοι αυτό το απροσδιόριστο νοσοκομειακό στρες, πιάσαμε και την κουβέντα πιο πολύ για να χαλαρώσουμε.. Οι περισσότερες πήγαμε προληπτικά ή γιατί «κάτι» πρόσεξαν, μια γιαγιά Αμφισσιώτισα για επανεξέταση και μια άλλη (καλή της ώρα) είχε κάνει ήδη μαστεκτομή και περίμενε να δει τον γιατρό για τα περαιτέρω. Το κλίμα φυσικά βαρύ γιατί αν και η χειρουργηθείσα ήταν ήρεμη και χαλαρή το γεγονός παραμένει γεγονός.

Εμφανίζεται ένα σχετικά νέο ζευγάρι με το χαρακτηριστικό τουπέ που διακατέχει κάτι τέτοιους, χτυπά και ανοίγει την πόρτα του γιατρού, βλέπει, σκάει χαμόγελο, βγαίνει. Τους ενημερώνουν κάποιες από τις κυρίες ότι θα πρέπει να περιμένουν και αυτοί με την σειρά τους γιατί ήδη όλοι καθυστερήσαμε πάνω από 1,5 ώρα και δεν αντέχουμε άλλο την αγωνία. Φάρμακα μπορούν να πουλήσουν και αργότερα.
«Μην φοβάστε, δεν θα μπούμε» λέει ο άνδρας. Μόλις ανοίγει η πόρτα για να βγεί μια ασθενής, κυριολεκτικά μπουκάρει μέσα παραμερίζοντας μας και με την συνάδελφό του να κρατά τα μπόσικα στην πόρτα!!! Φυσικά υπήρξε έντονη διαμαρτυρία όχι από εμένα (κακώς) που τέλος πάντων σαν νεότερη εκεί μπορούσα να περιμένω αρκετά ακόμη, αλλά από μια άλλη κυρία και πιο πολύ για την κοροϊδία. Ιδού η απάντηση της νεαράς πωλήτριας φαρμάκων με την απαξίωση να έχει μεταβάλλει πλήρως το πρόσωπο της.

- «Όλοι την δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε. Δεν μπορείτε να καταλάβετε!»
- «Εσείς, ήρθατε για εργασία, εμείς ήρθαμε ως ασθενείς. Το ίδιο είναι;»
- «Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μόνο αν είσασταν στην θέση μας θα καταλαβαίνατε»!!!

Πού ευχαρίστως να είμασταν στην θέση σας, υγειέστατοι αλλά με ταπεινότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπο και όχι με την δική σας πεποίθηση που ορίζει την κυρία που υπεβλήθη προ 15μέρου σε μαστεκτομή και τους ασθενείς γενικότερα ηλίθιους γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο σημαντική είναι η εργασία του φαρμακευτικού αντιπροσώπου αλλά και εγωιστές που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλη πόση ώρα στην αγωνία τους.

Πως τολμάς! Πως τολμάς! Δεν σέβεσαι ούτε τον πόνο, ούτε την ψυχική αγωνία του ασθενούς και έχεις το θράσος, την αναισθησία να συγκρίνεις την πώληση του όποιου προϊόντος με την σωματική και ψυχική υγεία του κάθε ανθρώπου.

Αλίμονο, να μη χρειαστεί κοπέλα μου να βρεθείς στην πόρτα γιατρού ως

καρκινοπαθής.....

μαμαδίστικο smoothie

Έχω έναν εθισμό. 'Οου γιες. Τον λένε smoothies. Αυτόν τον παιδικό μαμαδοχυμό με τα διάφορα φρούτα αλεσμένα στο μπλέντερ. Αυτόν που μας έφτιαχνε η μαμά όταν πηγαίναμε πεζοπορία στο εκκλησάκι του Άη Λιά ή απογευματινοβραδυνή βόλτα με φεγγαράδα. Αυτόν που ετοιμάζει και πωλεί γνωστό ταχυπρωινάδικο ως μοναδική εφεύρεση(!) Τι λε ρε παπαρούνα...

Μέχρι πρότινως τιμούσα το της γειτονιάς του γραφείου με ένα παγωμένο smoothie αντί καφέ. Μέχρι που την είδα και την άκουσα. Την πιο αγενέστατη ιδιοκτήτρια διάσημου ταχυπρωινάδικου που συνάντησα ποτέ. Ίσως και την μοναδική θα έλεγα.
Το διαφημίζουν, το αναρτούν, το κοστολογούν και το πωλούν. Μόνο που εκείνη την ημέρα δεν είχαν ούτε φρούτα, ούτε βανίλια, ούτε...παγάκια. Μόνο που δεν μου πέταξε το extreme blenter στο κεφάλι για το θράσος μου να παραγγείλω αυτό που δεν είχε και που κατά την γνώμη της θα έπρεπε ήδη να γνωρίζω. Το είπαν στις ειδήσεις; Sorry που βλέπω μόνο Μπομπ Σφουγγαράκη.
Απορώ με τον εαυτό μου. Είπα ένα ευχαριστώ και έφυγα.

Εννοείται πως δεν ξαναπάτησα στο συγκεκριμένο κατάστημα. Αντ'αυτού αποφάσισα να πάρω το smoothie στα χέρια μου. Ανέσυρα μνήμες γευστικές, έκανα διάφορους πειραματισμούς στο σπίτι και κατέληξα σε δυο γεύσεις. Μια χειμωνιάτικη και μια καλοκαιρινή. Είναι πανεύκολες, χορταστικές, υγειινές και πάνω από όλα μαμαδίστικες. Και το κυριότερο, δεν χρειάζεται να πεις ευχαριστώ σε κάποιον που δεν το αξίζει.

Χειμωνιάτικο smoothie

1 μπανάνα
1 μήλο μεγάλο ή δύο μικρότερα κόκκινα γλυκά
τον χυμό ενός ζουμερού πορτοκαλιού
1 κουταλιά της σούπας άνθος αραβοσίτου με γεύση βανίλια
4-5 σταγόνες εσάνς πικραμύγδαλο
5-6 παγάκια (καλύτερα θρυμματισμένα)

αν το πορτοκάλι είναι ξινούτσικο ρίξε 2-3 μπισκότα Μιράντα, μμμμμμ


και το καλοκαιρινό smoothie

1 μπανάνα
2 μικρά αχλάδια (ελληνικά όμως όχι χόρτινα)
1 μικρό ποτηράκι χυμό ή πούλπα ροδάκινο ή νεράκι του Θεού
1 κουταλιά της σούπας άνθος αραβοσίτου με γεύση βανίλια
5-6 παγάκια (καλύτερα θρυμματισμένα)

στο μπέντερ και Άγιος ο Θεός...

Μεγάλες δηλώσεις μικρών ανδρών

Μικρότερη και άμαθη πίστευα ακράδαντα πως όταν έκανα δική μου οικογένεια όλα θα ήταν απλά, εύκολα και τέλεια. Χαζό, τώρα το ξέρω. Τό σύστημα λειτουργεί μάλλον αντίστροφα, του στυλ «μας πήρανε τα πρόβατα θα μας φαν και τον τσοπάνη».

Το χάσμα των γενεών ζει και βασιλεύει από το χίλια λάσπες και βγάλε θά’λεγα. Μπορεί τα «βασικά ιδανικά» να είναι κοινό γνώρισμα όλων των γενεών κάθε μια όμως έχει και τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Πλέον τα περισσότερα πιτσιρίκια από την 4η ημέρα της κατασκήνωσης ζητούν να γυρίσουν σπίτι γιατί λένε ότι βαριούνται. Τα πιστεύω. Είναι τεράστια η διαφορά από την βουή του σπιτιού, του δρόμου, της τιβούλας και του playstation να βρεθούν στην ηρεμία, την ησυχία, στα στρώματα εκστρατείας, να κοινωνούν με άλλα 50 παιδιά, να συνεισφέρουν στην καθημερινή εργασία, να λειτουργούν ομαδικά και όχι ατομικά. Η θάλασσα, τα παιχνίδια, οι ιστορίες κάτω από τον έναστρο ουρανό δεν είναι αρκετά για να τα κρατήσουν ενθουσιώδη. Κουράζονται, βαριούνται και .... το σκάνε. Το σκάνε από την κατασκήνωση για να γυρίσουν στο σπίτι, στους οικίους ήχους, στην εικονική δράση που προσφέρει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, στην μαμά που θα κάνει αν όχι όλες τις δουλειές, τουλάχιστον θα καθαρίζει εκείνη το μπάνιο.

Όσο κι αν προσπαθείς να ακολουθήσεις την νέα γενιά, προσπαθώντας να κρατήσεις το χάσμα όσο....στενότερο γίνεται πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα σε βγάλουν εκτός μάχης. Μια τέτοια έζησα χθες και μάλιστα στο ωραιότερο μοναστήρι με τις πιο καλόκαρδες και κοντά στους νέους μοναχές. Είχε τελειώσει η λειτουργία, βάλαμε ένα χεράκι στο αρχονταρίκι για να προσφερθεί ο καφές που με πολύ αγάπη ετοίμασαν οι μοναχές για το πλήθος που είχε κατακλήσει τον αυλόγυρο με το τεράστιο πεύκο, και νά’σου τρία πιτσιρίκια 6, 8 και 11 ετών να μιλούν μεταξύ τους σε μια γλώσσα άγνωστη. Ενθουσιασμός, χειρονομίες και λίγο show off και να περνάνε τρέλα. Ο ένας εξ αυτών δικό μου τέκνο, εξού και χρειάστηκα απλά λίγο χρόνο παραπάνω για να καταλάβω ότι μιλούσαν για κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Προσωπικά το playstation δεν μου αρέσει, το θεωρώ επικίνδυνο. Είναι εθισμός. Από την άλλη θέλω τα παιδιά μου να ζουν την γενιά τους. Με μέτρο και σύνεση αλλά να την ζούν. Θεώρησα καλύτερο να μην τους το απαγορέψω αλλά να θέσω περιορισμούς. Είναι σαν να προσπαθείς να πεταλώσεις ψύλλο. Μάταιο. Η παραπάνω εμπειρία όμως μου έδωσε την λύση. Με ξαναείδα ως κοντοπίθαρο αγοροκόριτσο που ήμουν κάποτε από την μια να δέρνω τα κακόμοιρα αγοράκια που είχαν την απρονοησία να τα βάλουν μαζί μου και από την άλλη με τις μπογιές μου και τα πιο απίστευτα σύνεργα που μάζευα από τους δρόμους να δημιουργώ στο χαρτί, την πέτρα, τον ....τοίχο του δωματίου μου (ήρωα πατέρα τι τράβηξες μαζί μου!).

Ανέβηκα στο πατάρι, κατέβηκα στο υπόγειο, σύρθηκα στον κήπο αλλά τα βρήκα. Μικρά,μεγάλα, σκονισμένα και πολύχρωμα κουτάκια γεμάτα χρώματα, φανταστικούς κόσμους και ανυπομονησία για δημιουργία. Δυό ξύλινες κουτάλες, χρώματα, χαρτόνια και αστείρευτη παιδική φαντασία ήταν αρκετά για να πετάξουν τα κοντρόλ από τα χέρια και να πιάσουν τα πινέλα. Και ένα κίνητρο, τα παιδιά των «Δρόμων».

Τελικά είναι πολύ πιο εύκολο από όσο φαντάζεται κανείς να απαγκιστρώσεις ένα μικρό παιδί από μια συνήθεια του που δεν σου αρέσει, όπως σε εμένα οι παιχνιδομηχανές. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι χρόνος από τον δικό σου ελάχιστο και για αυτό πολύτιμο. Αλλά μήπως τα παιδιά μας δεν είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε; Και τα δικά μας, και τα δικά σας και τα δικά τους. Για αυτό και τα δικά μου παιδιά πήραν μια απόφαση και για τα άλλα τα παιδιά. Αποφάσισαν και δήλωσαν ευθαρσώς πως αυτό το καλοκαίρι θα ξοδέψουν την ενέργεια τους σε κάτι πιο δημιουργικό, διασκεδαστικό και ωφέλιμο. Να δημιουργήσουν με τα δικά τους τα χεράκια (υπό την επίβλεψη μου για να μη χάσουμε τα μπόσικα) και να προσφέρουν και αυτά τις δικές τους κουταλοκατασκευές στο μπαζάρ των "Δρόμων" του 2008. Παραθέτω τις χθεσινές τους δημιουργίες ως μια πρόγευση άκρως....ενθουσιαστική!

Τελικά, αυτό το μπαζάρ μας έχει πάρει τα μυαλά.

Καλό Καλοκαίρι

Όλα τα πιτσιρίκια από 6 έως 86 ενθουσιασμένα.
Το σχολείο κλείνει, τα βιβλία προ πολλού, τα μπουγέλα δίνουν και παίρνουν και οι ετοιμασίες για το καλωσόρισμα του καλοκαιριού εν πυρετώ και αναβρασμώ.

Τρελή χαρά απ'άκρη σ'άκρη στο 2ο δημοτικό σχολείο Ελληνικού.
Για τι να πρωτοχαρούν; για τις διακοπές που έρχονται ή για την πίεση των μαθημάτων που επιτέλους σταματούν για λίγο; Ή μήπως για την ξεχωριστή γιορτή που ετοίμασαν;

Γιατί δεν κατοικούμε μόνο σε μια υπέροχη γειτονιά (ακόμη) του λεκανοπεδίου, δεν έχουμε μόνο ένα προαύλιο-αλάνα, αλλά και υπέροχους δασκάλους. Από τον μοναδικό δάσκαλο της Α', το "διαμάντι" μας της Ε2, μέχρι την μαμά-δασκάλα του Β2 που όλη την χρονιά χάιδευε τρυφερά τα κεφαλάκια των μικρών θηρίων μας και τα τάιζε με κουλούρι και τυρί στα διαλλείματα, φρουτάκια στις εκδρομές και επιβράβευση παγωτού! Η δασκάλα που όλοι θα θέλαμε να είχαμε και που θα μας λείψει από του χρόνου. Αλλά και την διευθύντρια μας, πρώτη χρονιά μαζί μας (ο πληθυντικός της μάνας) που κλείνει τούτη την χρονιά με μια ξεχωριστή γιορτή-πάρτυ. Μια γιορτή σαν παλιό σινεμά με την επιμέλεια του κου Μάκη Δελαπόρτα και την παρουσία του κου Γιάννη Δαλιανίδη! Πρωτάκουστα πράγματα για δημόσιο σχολείο. Εδώ κολλάει το «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω» και οι δάσκαλοι του 2ου δημοτικού σχολείου Ελληνικού και θέλουν και μπορούν να κουραστούν, να ξοδέψουν από τον προσωπικό τους χρόνο (όπως έκαναν όλη την χρονιά) και να χαρίσουν στα παιδάκια μας πρώτα πρώτα μια ξεχωριστή ανάμνηση.


Κυρίες και κύριοι, ο μπουφές θα είναι στρωμένος στην ώρα του για το πάρτυ μας, με μαμαδολιχουδιές και σπιτικούς χυμούς και το πικάπ στην διαπασών να παίζει τον "πιο καλό τον μαθητή" (για την πιο υπομονετική μαμα!).

Σας το λέμε μια και δυο και τρεις....σας ευχόμαστε καλό καλοκαίρι.... σαν παλιό σινεμά με αγιόκλημα και πασατέμπο, ποδηλατάδα και βουτιές και βόλτες στο γλυκό ηλιοβασίλεμα με παγωτό καϊμάκι.....

Κυρίες και κύριοι η παράσταση αρχίζει....

Τα παιδιά ποιούν ήθος στο Γκάζι...

Το πρωϊνό της τεσσαρακοστής

Οι απόκριες πέρασαν και πάνε,
τον αετό τον πετάξαμε και τον χάσαμε κιόλας,
παρέλαση κάναμε, μπακαλιάρο φάγαμε,
εσένα Γιάννη μου όσο θα σε γιορτάζω ακόμα;

Υποσχέθηκα πιροσκί αλλά επειδή θέλω όπως και δήποτε να δώσω και μια πραγματική φωτό προς βοήθεια και συμμόρφωση, θα περιμένεις καλέ μου μέχρι να βάλω τηγάνι πρώτα.

Αντ΄αυτού ένα χορταστικό πρωϊνό για όλες τις εποχές, αλλά ακόμη περισσότερο για την σαρακοστή είναι ότι πρέπει δια την περίστασιν. Βασισμένο στο πλιγούρι, είναι δυναμίτης βιταμινών και απίστευτα χορταστικό.

Είναι τόσο απλό, νόστιμο, υγειινό και χορταστικό. Ένα τούρμπο πρωϊνό!

Πλένουμε χεράκια και πάμε.....

Παίρνουμε πλιγούρι και το μουσκεύουμε από βραδύς ή το βράζουμε απευθείας σε αλατισμένο νερό μέχρι να πιει το νεράκι του. Η αναλογία είναι 2 νερό, 1 πλιγούρι ή ανάλογα με την συνταγή του πακέτου.
Προσθέτουμε δυο γεμάτες κουταλιές μέλι, σταφίδες, καρύδια, μήλο σε κυβάκια, και κανέλα. Γαρνίρουμε με φετούλες μπανάνας.
Ποσότητες δεν δίνω, άλλο η γούλα η δικιά μου, άλλη η πείνα η δικιά σου....

....και έλα πες μου μετά πότε θα σε κόψει λόρδα....

υ.σ. μια φωτό δεν κατάφερα να τραβήξω η άχρηστη, οπότε μια ανοιξιάτικη ζουφραφιά ενδείκνυται .

το peftasteri ξεχνάει μα δεν αλησμονάει

Για την γιορτή σου Γιάννη μου
τα δώρα σου ειναι τούτα
λογάκια από τον τόπο μας
που σου ταιριάζουν ούλα!

• Άλλη καμμιά δεν γέννησε, μόνο η Μαρία τον Γιάννη
• Ακόμα δεν τον είδαμε Γιάννη τον βαφτίσαμε
• 45 Γιάννηδες ενός κοκόρου γνώση
• Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα
• Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω
• Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει
• Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη
• Όχι Γιάννης, Γιαννάκης
• Κάνε Γιάννο μ' τη δουλειά σου, κι ύστερα και πάλι θειά σου.
• Κατά τον μαστρο-Γιάννη και τα κοπέλια του
• Να σε κάψω Γιάννη, να σ'αλείψω μέλι

ναι, αλλά .....

• Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει!

Χρόνια πολλά, Χρόνια καλά,
Χρόνια γεμάτα, Χρόνια μυρωδάτα John boy