Για μιας γυναίκας τ'αδικο, μπάρκαρα σε γκαζάδικο....

....... από τον κόσμο χάθηκα και μ'έπνιξε η θάλασσα.

Αν ήμουν ερημίτης η κοσμική απουσία μου θα ήταν φυσική. Αν ήμουν κατσαρίδα, θα ήταν αφύσικη. Αλλά δεν είμαι. Αλήθεια!
Είμαι απλά μια new age «Μαίρη Παναγιωταρά», που ναι μεν μαγειρεύει μόνο τα Σαββατοκύριακα, αλλά όλες τις υπόλοιπες στιγμές «πνίγεται». Καμμιά φορά και σε μια κουταλιά νερό. Εργάζεται (δόξα τω Θεώ) πολλέεεεες ώρες, και γενικά έχει τιγκάρει ο σκληρός της, το back up της, δισκέτες, ζιπάκια και usb σε σημείο που ξεχνά τα αυτονόητα, κάνει reset και εγκατάσταση ξανά μανά. Αλτσχάιμερ δεν παίζει. Τσεκαρισμένο.
Πέρσι «κατέβασα ρολά» λόγω δυσάρεστων καταστάσεων. Όμως Θεού θέλοντος γύρισα σελίδα, πληρώνοντας βέβαια αδρά για αυτό με καμμιά 30αριά κάτασπρες πλέον τρίχες της κεφαλής μου. Φέτος χάθηκα πάλι από τους φίλους μου λόγω ευτυχέστερων αιτιών. Ανακαινίζω και μετακομίζω, επιτέλους στο δικό μου σπίτι, υδραυλικού, πλακά, ηλεκτρολόγου και λοιπών μαστόρων θέλοντος. Βοήθεια μας!

Σε όλους τους νέους στην ζωή μου φίλους, που δεν με γνωρίζετε ίσως τόσο καλά ώστε να μη με παρεξηγήσετε για την....αλαλία μου, να ξέρετε ότι μπορεί το τηλέφωνο σας να μην χτυπά τόσο συχνά όσο θα ήθελα, οι ματιές μας να διασταυρώνονται λιγότερο πια, αλλά δεν υπάρχει μέρα που να μην σας σκέφτομαι και πεθυμώ.

Και για να σας δωροδοκίσω, γλυκιές, ζαχαρωτές καρδιές σας στέλνω, με την υπόσχεση, πως όταν με το καλό θα ανοίξει η πόρτα του δικού μου πια σπιτιού, θα το «κάψουμε» βρε!

υ.σ. ο τίτλος σχετικός με την εξαφάνιση, άσχετος με το πρόσωπο.