"Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού"

Κάποτε οι άνθρωποι ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου, έμπλεκαν σε επικίνδυνες περιπέτειες, έχαναν την ζωή τους, την ψυχή τους ίσως για να ανακαλύψουν τον χαμένο θησαυρό. Αυτόν τον θησαυρό που θα τους έλυνε όλα τους τα προβλήματα και θα τους έκανε αμύθητα πλούσιους και ισχυρούς. Κάποιοι απλά ονειρευόντουσαν το απόλυτο κυνήγι θησαυρού όπως τα παιδιά αλλά και μεις όταν είμασταν μικρά. Κάποιοι το ονειρεύονται και σήμερα. Μόνο που τα σεντούκια με τα χρυσά δουβλόνια, τις τιάρες, τα ζαφείρια και διαμάντια έχουν πια "μεταλλαχθεί" σε κασόνια και μπετόνια, πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, δίχτια, καπάκια, σακούλες και λογιώ λογιώ σκουπιδομάνι. Η ακόμη καταγάλανη θάλασσα δεν κρύβει πια βυθισμένες γαλέρες μα στρώματα, χαλιά, σαγιονάρες, σαμπρέλες, λάστιχα και ότι άχρηστο πια για τον "πολιτισμένο" άνθρωπο. Το κυνήγι του θησαυρού όμως ποτέ δεν σταμάτησε. Απλά, άλλαξε σκοπό και αιτία. 'Ενα τέτοιο σύγχρονο κυνήγι θησαυρού έλαβε χώρα σήμερα στο Μεγάλο Καβούρι. Και μη βιαστείτε να πείτε "μα καλά, χάθηκε μια παραλία στον Πειραιά ή στο Πέραμα;" Το Μεγάλο Καβούρι έχει και αυτό το δράμα του. Ω, ναι! Μπορεί η αμμουδιά να υπέφερε "μόνο" από αποτσίγαρα και καπάκια πλαστικά που έφερε το κύμα και η βροχή, δίπλα όμως εκεί που ξεκινούν τα βράχια και δεν χωρούν ξαπλώστρες, εκεί εξελίχθηκε το κυνήγι.

Το όλο "κυνήγι" διοργανώθηκε από την γνωστή μας "Helmepa". Εμείς, η οικογένεια μου δηλαδή βρεθήκαμε εκεί λόγω αίτησης εθελοντισμού που κατέθεσε η εταιρεία στην οποία εργάζομαι.
Συν γυναξί και τέκνοις λοιπόν, αντί να βολτάρουμε στα στενά της Πλάκας όπως το συνηθίζουμε, "σκανάραμε" την ακτή του Καβουρίου. Συνάδελφοι εθελοντές, μαθητές γνωστού ιδιωτικού σχολείου, ουκάδες αλλά και μια απίστευτη πιτσιρίκα η οποία βρήκε την εκδήλωση στο δίκτυο και "έχωσε" τον πατέρα της να την πάει στο Καβούρι. "Υιοθετήθηκε" από την δική μας ομάδα, φόρεσε το μπλουζάκι της, ανασκουμπώθηκε και μαζί με τα άλλα πιτσιρίκια ξεχύθηκαν στην παραλία.

Το "κυνήγι" όμως θέλει και περιπέτεια, θέλει ανακαλύψεις και στην αμμουδιά δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα "δουβλόνια". Το μάτι τους "έτρεξε" πέρα στα βράχια. Ρώτησαν και τους είπα "αν θέλετε πραγματικά να καθαρίσετε την ακτή θα πρέπει να πάμε εκεί που κανείς δεν πάει να απλώσει την πετσέτα του για να βουτήξει".

Και ω! τι ευτυχία! Ένας μοναδικός "θησαυρός" μας περίμενε εκεί που σκάνε τα κύματα και η θάλασσα γυρνάει πίσω ότι της έδωσαν χωρίς να την ρωτήσουν καν. Μπετόνια, μπουκάλια, λάστιχα αυτοκινήτων, δίχτια, πάνες, παπούτσια, κάλτσες, ρούχα, παλαμάρια που σίγουρα δεν ήταν του βαρκάρη αλλά κάποιου λουξάτου γιωτ. Αμέτρητα καπάκια, καλαμάκια, σακούλες, φελιζόλ, πλαστικά, πλαστικά, πλαστικά, πλαστικά. Πηγαινοερχόντουσαν τα μικρούτσικα της παρέας με τους θησαυρούς στα χέρια τους. Σκουριασμένες ψησταριές, ομπρέλες, καφάσια πλαστικά, βατραχοπέδιλα ακόμη και ένα χαλί παρακαλώ. 1.20 χ 2.00!!!
Σαν τα μυρμηγκάκια κουβαλούσαν πολύ μεγαλύτερο βάρος από το δικό τους και σαν κουρσάροι δεν άφηναν την "λεία" από τα χέρια τους. Ναι, έγινε και αυτό όταν μια εθελόντρια ρώτησε μελιστάλαχτα την πιτσιρίκα που ανέφερα παραπάνω "το θες αυτό;". 'Και βέβαια το θέλω" απάντησε η μικρή!! Όχι, δυστυχώς η ανακάλυψη ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι φανταζόμασταν.

Μα ήταν και ενημερωμένα. Μαζεύοντας το σκουπιδομάνι έλεγα στα παιδιά διάφορα. Όπως, φανταστείτε να είσασταν ψαράκια και να κολυμπούσατε μέσα στα σκουπίδια. Να, για αυτό πεθαίνουν οι θαλάσσιες χελώνες. Και πετάγεται το 6χρονο και απαντά
- το ξέρω
- τι ξέρεις δηλαδή; για πες μας
- πεθαίνουν γιατί τρώνε τις σακούλες!
- και γιατί τρώνε τις σακούλες Αναστάση;
- νομίζουν ότι είναι τσούχτρες

και κει ο μικρούλης Αναστάσης συνέχισε με την ανάλυση του πεπτικού συστήματος της χελώνας και τι συμβαίνει καταπίνοντας την σακούλα. Και δω να αναφέρω ότι ο μικρός Αναστάσης δεν είναι αυτό που λένε βιβλιοφάγος ή ήσυχο παιδί ή και γω δεν ξέρω τι. Αλλά ο μικρούλης Αναστάσης όπως και η 13χρονη Κωνσταντίνα που βρήκε μόνη της την εκδήλωση στο δίκτυο χωρίς να την "σπρώξει" κάποιος αλλά και τα δικά μου τα παιδιά 9 και 12 ετών που μόλις τους είπα ότι θα πάμε να καθαρίσουμε την παραλία στο Καβούρι όχι μόνο δεν έφεραν αντίρρηση αλλά ενθουσιάστηκαν κιόλας είναι καθόλα ενημερωμένα και ευαισθητοποιημένα πολύ περισσότερο από ότι μπορούμε να φανταστούμε κάποιοι. Αυτό που οι άλλοι το είδαν σαν αγγαρία και "που να τρέχω τώρα, εγώ τα σκουπίδια μου τα πετάω στον ντενεκέ", αυτά το είδαν σαν περιπέτεια, διασκέδασαν, έκαναν νέες γνωριμίες, έδωσαν συνέντευξη στην TV και μέσα από αυτή την εμπειρία προβληματίστηκαν και τσαντίστηκαν με την βλακεία που δέρνει τους ανθρώπους. Και τέλος ρώτησαν "τώρα τι θα τα κάνουν αυτά που μαζέψαμε;"

Ευτυχώς άλλαξε η γενιά, βγήκε η φρεσκαδούρα τώρα. Τα παιδιά ενημερώνονται, διδάσκονται από την προηγούμενη γενιά, εμάς που όταν είμασταν εμείς μικρά κανείς δεν μας έδινε σημασία. Μεγαλώσαμε όμως και τώρα φωνάζουμε και ακουγόμαστε. Όχι στους μεγαλύτερους, αυτοί τον χαβά τους αλλά στους μικρούτερους. Μέσα από τον δικό μας τρόπο ζωής, μέσα από την προσπάθεια που γίνεται στα σχολεία, την ενημέρωση, τις ομαδικές εργασίες, τις εκδηλώσεις η νέα γενιά, η νέα φουρνιά είναι πιο "μεγάλοι" από τους μεγάλους.

Γουστάρω τρελά τα σημερινά πιτσιρίκια και όποιος πει ότι πάει χάλασε η νεολαία ας ρίξει μια ματιά στον καθρέπτη. Αν έχει λίγη τσίπα,θα βρει σίγουρα κάτι που δεν θα του αρέσει καθόλου,
γιατί δυστυχώς ο άνθρωπος απαιτεί για τον εαυτό του το αυτονόητο για το οποίο όμως θα πρέπει κοπιάσουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο!