Επεράσαμ΄ όμορφα

Επεράσαμ΄ όμορφα, όμορφα, όμορφα, επεράσαμ΄όμορφα και σε τούτο το παζάρ!!!

Όσοι πήγαμε περάσαμε τέλεια, κι όσοι δεν ήρθατε απλά ....χάσατε γιατί όλα τα καλά τελειώνουν πολύ καλύτερα!

...Κι από Αύγουστο χειμώνα...

..και δεν αναφέρομαι στο φθινόπωρο που φέρνει νεροποντές αλλά στον χειμώνα που φέρνει γιορτές. Γιορτές παρείστικες, μοσχομυριστές, δημιουργικές, αγαπησιάρικες. Το μπαζάρ των "Δρόμων ζωής" πλησιάζει. Οι εθελοντές έχουν ήδη ανασκουμπωθεί, προετοιμαστεί και αρχίσει και βγάζουν τα πρώτα δημιουργήματα τους. Σαν την σουπίτσα που θέλει ή δεν θέλει αλάτι, δοκιμάζουν και νοστιμίζουν την συνταγή. Το δικό μου το τσουκαλάκι έχει διαφορετικό φαγάκι. Είναι γλυκό, μοσχοβολιστό μα και τρυφερό και η γεύση του προσδίδει χαρά και αχαλίνωτη φαντασία. Πάρτε ένα κουταλάκι και δοκιμάστε μαζί μου. Να τ'αφήσω ως έχει ή σάμπως θέλει το πιπέρι;

Οι πρώτες μαριονέτες από ξύλινες κουτάλες. Η γιαγιά της κοκκινοσκουφίτσας και ο Κλούβιος άνευ Σουβλίτσας....

Ειδικά για το μπαζάρ φέτος οι κουτάλες δεν θα έχουν μόνο διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά γεύση από παιδικά όνειρα. Μαριονέτες με ήρωες των πιο αγαπημένων μας παραμυθιών αλλά και αυτών που θα πλάσουν τα βλαστάρια μας με την φαντασία τους.

Στα σκαριά ετοιμάζονται:

• Η κοκκινοσκουφίτσα με τον κακό τον λύκο,
• Η Σουβλίτσα για τον Κλούβιο,
• Η πριγκίπισσα με τον Δράκο της,
• Η Χιονάτη με την κακιάαααααα Μάγισσα,
• Ο Μάγος και η Νεράιδα,
• Η Γοργόνα που ακόμη ψάχνει τον Αλέξανδρο της,
• Ο Βασιλιάς με τον Γελωτοποιό του,
• Ο γιατρός, ο Μάγειρας, ο Κυνηγός, ο Φασουλής, ο Αστυνόμος, τα ζώα της φάρμας...... ....

όλοι οι καλοί χωράνε και άμα σκεφτήτε κι άλλους δώστε μου το πιπεράκι σας να δω την νοστιμιά μου....

"Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού"

Κάποτε οι άνθρωποι ταξίδευαν στα πέρατα του κόσμου, έμπλεκαν σε επικίνδυνες περιπέτειες, έχαναν την ζωή τους, την ψυχή τους ίσως για να ανακαλύψουν τον χαμένο θησαυρό. Αυτόν τον θησαυρό που θα τους έλυνε όλα τους τα προβλήματα και θα τους έκανε αμύθητα πλούσιους και ισχυρούς. Κάποιοι απλά ονειρευόντουσαν το απόλυτο κυνήγι θησαυρού όπως τα παιδιά αλλά και μεις όταν είμασταν μικρά. Κάποιοι το ονειρεύονται και σήμερα. Μόνο που τα σεντούκια με τα χρυσά δουβλόνια, τις τιάρες, τα ζαφείρια και διαμάντια έχουν πια "μεταλλαχθεί" σε κασόνια και μπετόνια, πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, δίχτια, καπάκια, σακούλες και λογιώ λογιώ σκουπιδομάνι. Η ακόμη καταγάλανη θάλασσα δεν κρύβει πια βυθισμένες γαλέρες μα στρώματα, χαλιά, σαγιονάρες, σαμπρέλες, λάστιχα και ότι άχρηστο πια για τον "πολιτισμένο" άνθρωπο. Το κυνήγι του θησαυρού όμως ποτέ δεν σταμάτησε. Απλά, άλλαξε σκοπό και αιτία. 'Ενα τέτοιο σύγχρονο κυνήγι θησαυρού έλαβε χώρα σήμερα στο Μεγάλο Καβούρι. Και μη βιαστείτε να πείτε "μα καλά, χάθηκε μια παραλία στον Πειραιά ή στο Πέραμα;" Το Μεγάλο Καβούρι έχει και αυτό το δράμα του. Ω, ναι! Μπορεί η αμμουδιά να υπέφερε "μόνο" από αποτσίγαρα και καπάκια πλαστικά που έφερε το κύμα και η βροχή, δίπλα όμως εκεί που ξεκινούν τα βράχια και δεν χωρούν ξαπλώστρες, εκεί εξελίχθηκε το κυνήγι.

Το όλο "κυνήγι" διοργανώθηκε από την γνωστή μας "Helmepa". Εμείς, η οικογένεια μου δηλαδή βρεθήκαμε εκεί λόγω αίτησης εθελοντισμού που κατέθεσε η εταιρεία στην οποία εργάζομαι.
Συν γυναξί και τέκνοις λοιπόν, αντί να βολτάρουμε στα στενά της Πλάκας όπως το συνηθίζουμε, "σκανάραμε" την ακτή του Καβουρίου. Συνάδελφοι εθελοντές, μαθητές γνωστού ιδιωτικού σχολείου, ουκάδες αλλά και μια απίστευτη πιτσιρίκα η οποία βρήκε την εκδήλωση στο δίκτυο και "έχωσε" τον πατέρα της να την πάει στο Καβούρι. "Υιοθετήθηκε" από την δική μας ομάδα, φόρεσε το μπλουζάκι της, ανασκουμπώθηκε και μαζί με τα άλλα πιτσιρίκια ξεχύθηκαν στην παραλία.

Το "κυνήγι" όμως θέλει και περιπέτεια, θέλει ανακαλύψεις και στην αμμουδιά δεν υπήρχαν παρά ελάχιστα "δουβλόνια". Το μάτι τους "έτρεξε" πέρα στα βράχια. Ρώτησαν και τους είπα "αν θέλετε πραγματικά να καθαρίσετε την ακτή θα πρέπει να πάμε εκεί που κανείς δεν πάει να απλώσει την πετσέτα του για να βουτήξει".

Και ω! τι ευτυχία! Ένας μοναδικός "θησαυρός" μας περίμενε εκεί που σκάνε τα κύματα και η θάλασσα γυρνάει πίσω ότι της έδωσαν χωρίς να την ρωτήσουν καν. Μπετόνια, μπουκάλια, λάστιχα αυτοκινήτων, δίχτια, πάνες, παπούτσια, κάλτσες, ρούχα, παλαμάρια που σίγουρα δεν ήταν του βαρκάρη αλλά κάποιου λουξάτου γιωτ. Αμέτρητα καπάκια, καλαμάκια, σακούλες, φελιζόλ, πλαστικά, πλαστικά, πλαστικά, πλαστικά. Πηγαινοερχόντουσαν τα μικρούτσικα της παρέας με τους θησαυρούς στα χέρια τους. Σκουριασμένες ψησταριές, ομπρέλες, καφάσια πλαστικά, βατραχοπέδιλα ακόμη και ένα χαλί παρακαλώ. 1.20 χ 2.00!!!
Σαν τα μυρμηγκάκια κουβαλούσαν πολύ μεγαλύτερο βάρος από το δικό τους και σαν κουρσάροι δεν άφηναν την "λεία" από τα χέρια τους. Ναι, έγινε και αυτό όταν μια εθελόντρια ρώτησε μελιστάλαχτα την πιτσιρίκα που ανέφερα παραπάνω "το θες αυτό;". 'Και βέβαια το θέλω" απάντησε η μικρή!! Όχι, δυστυχώς η ανακάλυψη ήταν πολύ μεγαλύτερη από ότι φανταζόμασταν.

Μα ήταν και ενημερωμένα. Μαζεύοντας το σκουπιδομάνι έλεγα στα παιδιά διάφορα. Όπως, φανταστείτε να είσασταν ψαράκια και να κολυμπούσατε μέσα στα σκουπίδια. Να, για αυτό πεθαίνουν οι θαλάσσιες χελώνες. Και πετάγεται το 6χρονο και απαντά
- το ξέρω
- τι ξέρεις δηλαδή; για πες μας
- πεθαίνουν γιατί τρώνε τις σακούλες!
- και γιατί τρώνε τις σακούλες Αναστάση;
- νομίζουν ότι είναι τσούχτρες

και κει ο μικρούλης Αναστάσης συνέχισε με την ανάλυση του πεπτικού συστήματος της χελώνας και τι συμβαίνει καταπίνοντας την σακούλα. Και δω να αναφέρω ότι ο μικρός Αναστάσης δεν είναι αυτό που λένε βιβλιοφάγος ή ήσυχο παιδί ή και γω δεν ξέρω τι. Αλλά ο μικρούλης Αναστάσης όπως και η 13χρονη Κωνσταντίνα που βρήκε μόνη της την εκδήλωση στο δίκτυο χωρίς να την "σπρώξει" κάποιος αλλά και τα δικά μου τα παιδιά 9 και 12 ετών που μόλις τους είπα ότι θα πάμε να καθαρίσουμε την παραλία στο Καβούρι όχι μόνο δεν έφεραν αντίρρηση αλλά ενθουσιάστηκαν κιόλας είναι καθόλα ενημερωμένα και ευαισθητοποιημένα πολύ περισσότερο από ότι μπορούμε να φανταστούμε κάποιοι. Αυτό που οι άλλοι το είδαν σαν αγγαρία και "που να τρέχω τώρα, εγώ τα σκουπίδια μου τα πετάω στον ντενεκέ", αυτά το είδαν σαν περιπέτεια, διασκέδασαν, έκαναν νέες γνωριμίες, έδωσαν συνέντευξη στην TV και μέσα από αυτή την εμπειρία προβληματίστηκαν και τσαντίστηκαν με την βλακεία που δέρνει τους ανθρώπους. Και τέλος ρώτησαν "τώρα τι θα τα κάνουν αυτά που μαζέψαμε;"

Ευτυχώς άλλαξε η γενιά, βγήκε η φρεσκαδούρα τώρα. Τα παιδιά ενημερώνονται, διδάσκονται από την προηγούμενη γενιά, εμάς που όταν είμασταν εμείς μικρά κανείς δεν μας έδινε σημασία. Μεγαλώσαμε όμως και τώρα φωνάζουμε και ακουγόμαστε. Όχι στους μεγαλύτερους, αυτοί τον χαβά τους αλλά στους μικρούτερους. Μέσα από τον δικό μας τρόπο ζωής, μέσα από την προσπάθεια που γίνεται στα σχολεία, την ενημέρωση, τις ομαδικές εργασίες, τις εκδηλώσεις η νέα γενιά, η νέα φουρνιά είναι πιο "μεγάλοι" από τους μεγάλους.

Γουστάρω τρελά τα σημερινά πιτσιρίκια και όποιος πει ότι πάει χάλασε η νεολαία ας ρίξει μια ματιά στον καθρέπτη. Αν έχει λίγη τσίπα,θα βρει σίγουρα κάτι που δεν θα του αρέσει καθόλου,
γιατί δυστυχώς ο άνθρωπος απαιτεί για τον εαυτό του το αυτονόητο για το οποίο όμως θα πρέπει κοπιάσουν όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο!

Η λύση είναι απλή....

Αρκεί μια δυνατή μα σύντομη πρώτη βροχή, να ξεπλύνει, να γυαλίσει, να φρεσκάρει και να μυρώσει ολάκερη την φύση.

....μια μπόρα θα μας σώσει(!)

στις 4 του Οκτώβρη.....

"Oι πολιτικοί και τα μωρά αλλάζουν πάνες συχνά και για τον ίδιο λόγο!"

Τάδε έφη Robin Williams


"Οι δικοί μας βρώμισαν τον τόπο "

Beach Party

Ξεσάλωσαν χθες στο beach party. Και οι μικροί και οι μεγαλύτεροι. Σνακ παραλίας (χοτ ντογκ, πατατάκια, ωμά λαχανικά, τυροπιτάκια με φύλλο σπιτικό, αναψυκτικά), disco-funk και ολίγη rap, αλλά και happenings (λίμπο, τσουβαλοδρομίες και το αγαπημένο τελικά όλων "διελκυστίδα" αν το γράφω καλά. Ξέρετε, το σκοινί που τραβούν δυο ομάδες δώθε-κείθε μέχρι να κουτροβαλιαστούν στην άμμο.

Ο ήλιος βασίλεψε, η όμορφη νύχτα μας τύλιξε και μεις αντί να μαζευτούμε να φύγουμε, μετά το κρυφτό στα σκοτεινά της παραλίας, βουτήξαμε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα για ένα νυχτερινό μπανάκι.

Ήταν η καλύτερη ιδέα που θα μπορούσε να μου δώσει η νέα μου φίλη Νίνα. "Γιατί να μην κάνει το πάρτυ του ο Στάθη στην παραλία; Ουδείς παραπονεμένος, ουδείς παρεξηγημένος. Όλοι καλεσμένοι"

Χρόνια σου πολλά και μυαλωμένα παιχταρά μου.

Ιδού λίγα στιγμιότυπα, έτσι για την γεύση:

πρωί πρωί με την αυγή

Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 05.00.

Το έσπασα στις 05.30.

Τρέχω κουτρουβάλα πεζή για το μικρό λιμανάκι της Σουβάλας 1000 μέτρα μετρημένα στο κοντέρ.

Το "Alexandros" μας περιμένει για το πρώτο δρομολόγιο της ημέρας.

06.30 χαράματα.

Ευδαιμονία.

Για τούτη την αυγή το ξαναπάω απ΄την αρχή..

Ο γύρος του κόσμου στη... Σουβάλα (!)

Επιθυμώ να μου χαρίσουν...

...σπιτάκι Αιγινίτικο. Μικρούλι, παλιό δεν πειράζει. Αυλίτσα εσωτερικιά νά'χει μόνο με φουντωτή βουκαμβίλια. Και αγιόκλημα κάνει.

πρώτη συγκομιδή....

από μπαξέ σε ...δοκιμή (εν Αιγίνη)

και ο μήνας έχει 9...

πρώτο μπανάκι, πρώτο εγκαυματάκι

..αλλά ας πρόσεχα! Μεταξύ μας πολύ μου αρέσει αυτό το απρόσεχτο κοραλοκόκκινο χρώμα της ηλίθιας απερισκεψίας μόλις σκάνε οι πρώτες ζέστες. Ίσα να νοιώθω την αψάδα του ήλιου στους ώμους και στην μύτη.

Πρώτο μπανάκι για φέτος, στην πλαζ του Αγίου Κοσμά. Ποιος είπε ότι η Αττική δεν έχει ωραίες παραλίες; Το ερώτημα είναι στο τι ζητά ο καθένας μας. Θες γκλαμουριά και "Αστέρια" για να σε "δουν" οι πάντες ή λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ'αγόρι σου;

Εγώ πήρα τα δυο μου τ'αγόρια και τραβήξαμε για την ελεύθερη πλαζ που με τόσο κόπο απαγκιστρώσαμε από Σκύλλα και από Χάρυβδη. Δεν χρειαστήκαμε πολλά. Πετσετούλα, αντιλιακό, νεράκι, καπελάκι και ένα ταξιδιάρικο βιβλίο, ακόμη και από την νεανική βιβλιοθήκη. Σάμπως και γω τι; κοριτσάκι είμαι μπρε!

Μες την καλή χαρά..

Άνοιξη! Ο λα λα... Οι νερατζιές μοσχομυρίζουν, τα πουλάκια τιτιβίζουν, κι αν εξαιρέσω την μπουλντόζα φάτσα κάρτα στη βεράντα μου που χορεύει ολημερίς - και μεις μαζί της - σε ρυθμούς ρίχτερ, τιτιβίζω και γω με την σειρά μου και προσπαθώ να χορτάσω την μεγάααααλη μου όρεξη που μου έφερε αυτή ταύτη η άνοιξη.
Άλλοι βγαίνουν στον ήλιο σαν τα σαλιγκάρια μετά την βροχή και λιάζονται σαν τις γάτες. Άλλοι κατακλύζουν τα παραλιακά καφέ με κοντό μανικάκι και rayban γυαλάκι. Εμένα πάλι η όρεξη μου ανοίγει για μαστοριλίκια πάσης φύσεως. Από σοβατίσματα έως καλλιτεχνήατα. Βέβαια στις μέρες μας που ένα καλό σοβάτισμα είναι σπάνιο το βλέπεις και σαν καλλιτέχνημα.

Στην προκείμενη την πλήρωσε ένα μεταλλικό τραπεζάκι καφενείου, δώρο από το γάμο μου. Χρόνια ολάκερα έλεγα και δεν αποφάσιζα να δοκιμάσω ένα ψηφιδωτό. Βασικά βαριόμουν. Χρειαζόμουν μια μυρωδάτη άνοιξη για να φορτσάρω. Πήρα τα υλικά μου, τις αμέτρητες σακουλίτσες με βότσαλα από και γω δεν ξέρω πόσες παραλίες (χόμπι της μάμης) και ιδού το βοτσαλοψηφιδωτό τραπεζάκι μου που πολύ το χαίρομαι κι ας έχει πάμπολλες ατέλειες. Η αρχή όμως είναι το ήμισυ του παντός και έπονται πολλές συνέχειες....



Βήμα 1ον:

αφαιρούμε το παλιό χρώμα,










πλένουμε πολύ καλά με σαπουνάκι και νεράκι και












τρίβουμε με τριβείο ή γυαλόχαρτο










Βήμα 2ον:


σχεδιάζουμε με ένα μολυβάκι το σχέδιο μας ή αν είμαστε πιο σουρεάλ παρακάμπτουμε το προσχέδιο και απλώνουμε μια σεβαστή ποσότητα καλής κόλλας πλακιδίων.








Στρώνουμε καλά και αρχίζουμε να κεντάμε το σχέδιο μας με τα βοτσαλάκια μας.









τέλος, θα δείχνει κάπως έτσι...










Βήμα 3ον:


ναι, αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα. Στο επόμενο στάδιο θα πρέπει να περάσουμε τον αρμόστοκο. Όπως κάνει και ο πλακάς όταν τοποθετεί δάπεδο. Λόγω του υλικού όμως (βότσαλο γαρ) επιλέγουμε μια σεβαστή στρώση από εποξειδική ρυτίνη 2 συστατικών και...

"χώνουμε" το στεφάνι μας να φτιάξει ένα πλαίσιο γύρω από το τραπεζάκι έτσι ώστε να συγκρατήσει την ρητίνη στην επιφάνεια και να μην κυλήσει όξω...


αφού στεγνώσει καλά καλά και σκληρύνει για τουλάχιστον μια εβδομάδα, αφαιρούμε τα τοιχώματα και αν έχουμε γιο λεβέντη και καραμπουζουκλή νεαρότατης ηλικίας τον "διπλαρώνουμε" και τον στέλνουμε μαζί με τον πατέρα του για το απαραίτητο τρίψιμο όπου απαιτείτε με ντουκόχαρτο 2000....






και ιδού η τελική όψη του τραπεζιού. Βοτσαλάκια κάτω από το νερό. Έτσι δείχνει η παραπάνω ρητίνη, σαν υγρό γυαλί.







τις θερμές μου ευχαριστίες στα έταιρα μαστόρια μπαμπά-γιο που χωρίς την βοήθεια τους δεν θα πίναμε το καφεδάκι μας μες την καλή χαρά σε ένα τέτοιο ξεχωριστό δημιούργημα..

Βικιπαιδεια σα Ποντιακά

Η ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια στη Ποντιακή είναι γεγονός!


Δεν χρειάζεται να γνωρίζεις Ποντιακά, λίγα από τα αρχαία ελληνικά που έμαθες στο σχολείο θα σε βοηθήσουν στην κατανόηση της.
Και για όποιον ενδιαφέρεται, ο Σύλλογος Ποντίων Σουρμένων στο Ελληνικό
παραδίδει και μαθήματα Ποντιακής γλώσσας. Τα λέμε εκεί...

Τη Θωμά΄ς σα Σούρμενα

Μετά την Ανάσταση του Κυρίου ημών, και την ημέρα του Απόστολου Θωμά, προστάτη άγιου των Ποντίων, όλοι απανταχού Πόντιοι και μη θα εορτάσουμε, θα θυμηθούμε οι παλαιότεροι και θα μάθουμε οι νεώτεροι τα έθιμα, την γλώσσα τον πολιτισμό της χαμένης αλλά ποτέ λησμονημένης μας πατρίδας.

Από τα Σούρμενα του Πόντου, στα νεώτερα Σούρμενα του Ελληνικού το δικό μας πανοϋρ διαρκεί 5 ημέρες. Θέατρο, τραγούδι, χορός, ταφικό έθιμο με κόκκινα αυγά, χαψία και κεμετζέ. Μην έρθετε για τους πάγκους των μικροπωλητών, ανεβείτε στην πλατεία απολαύστε σέρα, κότσαρι, πυρίχειο, λύρα. Στο τέλος θα χορέψουμε όλοι μαζί κι ας μην ξέρετε ούτε ένα βήμα. Η λύρα οδηγός σας...

Χρόνια καλά και ευλογημένα,
υείας κι ευτυχίας σο σπιτικό σας!



υ.σ. το πλήρες πρόγραμμα εδώ

ευχές από καρδιάς..

Bloody Love

ο "τουρισμός" κάνει κακό...ενίοτε

Έτσι μου είπαν και με παρακάλεσαν να μη το "μαρτυρήσω". Ο τουρισμός κάνει κακό ενίοτε! Όσοι γνωρίζουν που βρίσκεται τούτη η ευτυχία καλώς. Οι υπόλοιποι λυπούμεθα, αλλά δεν θέλουμε βρε αδελφέ να γίνει τουριστικό αξιοθέατο, να αναγκαστούν οι τελευταίοι εναπομείναντες τσοπάνοι να φύγουν για άλλα πιο δυσπρόσιτα μέρη, να καθαριστεί η γης από τα..πακετάκια των αλόγων (κοπριές) για να μπορούν να περπατούν άνετα οι τουρίστες... Δείξε μου είπαν, αλλά μην πείς. Δείξε μόνο το μεγαλείο της απλότητας, την ευτυχία που μπορείς να νοιώσεις απολαμβάνοντας ένα δειλινό μέσα από τα φυλλώματα μιας αιωνόβιας ελιάς. Νοιώσε ξανά παιδί σαν να γεύεσαι κρυφά τη ροδοζάχαρη της μαμάς, σημαίνοντας την καμπάνα και ξαποσταίνοντας κάτω από τον παχύ ίσκιο μιας μοναχικής συκιάς. Σκαρφάλωσε σκάλα για τον ουρανό , τρέξε, χόρτασε με τα μάτια σχήματα και χρώματα, ρούφηξε μυρωδιές και απόλαυσε ένα κρύο, συννεφιασμένο χειμωνιάτικο πρωϊνό, ένα ζεστό καλοκαιριάτικο απογευματάκι. Μια "κρυψώνα" από τα πολύ παλιά χρόνια, σχεδόν αρχαία. Ένας ελαιώνας τουλάχιστον 600 ετών κρυμμένος πίσω από τον πολιτισμό, τόσο κοντά σε αυτόν και όμως τόσο μακριά από ότι αυτός ορίζει. Θά ήθελα να σας πω που, να μοιραστώ την χαρά μου, αλλά θα κρατήσω την υπόσχεση μου αισθανόμενη και την κρυφή εγωϊστική χαρά ενός... μυστικού.