Βρέθηκα στο αντικαρκινικό νοσοκομείο «Μεταξά» για εξέταση μαστού. Έκανα καιρό να το αποφασίσω, αλλά λίγο η ηλικία, λίγο η μαζική υπερκινητοποίηση τόσων φορέων , έπεισα τον εαυτό μου ότι λίγες ώρες ψυχικής ταλαιπωρίας είναι σαφώς προτιμότερες από την πεποίθηση του «συμβαίνει στους άλλους, όχι σε μένα». Και έπραξα καλώς, άριστα. Όχι μόνο γιατί τελικά δεν ήταν και τίποτα το τρομερό, όχι γιατί είναι ένα πολύ καλό νοσοκομείο για τα δεδομένα της παρούσας κατάστασης στην πατρίδα μας, ούτε γιατί «έπεσα» σε έναν εξαιρετικό γιατρό, αλλά γιατί μετά λύπης μου βρέθηκα πάλι μπροστά σε έναν φράχτη. Τον αγκυλωτό φράχτη του εγωϊσμού, της ασέβειας και της πλήρους και βαθειάς βλακείας. Βλακεία επικίνδυνη για την ψυχική υγεία του κάθε ασθενούς.
Περιμένω μαζί με άλλες κυρίες να έρθει η σειρά μας. Τα ραντεβού έχουν προ πολλού χαλάσει αφού τα 10 λεπτά που ορίζονται από την γραμματεία δεν επαρκούν ούτε για το «καλημέρα». Αποδεκτό.
Περιμένοντας έχοντας όλοι αυτό το απροσδιόριστο νοσοκομειακό στρες, πιάσαμε και την κουβέντα πιο πολύ για να χαλαρώσουμε.. Οι περισσότερες πήγαμε προληπτικά ή γιατί «κάτι» πρόσεξαν, μια γιαγιά Αμφισσιώτισα για επανεξέταση και μια άλλη (καλή της ώρα) είχε κάνει ήδη μαστεκτομή και περίμενε να δει τον γιατρό για τα περαιτέρω. Το κλίμα φυσικά βαρύ γιατί αν και η χειρουργηθείσα ήταν ήρεμη και χαλαρή το γεγονός παραμένει γεγονός.
Εμφανίζεται ένα σχετικά νέο ζευγάρι με το χαρακτηριστικό τουπέ που διακατέχει κάτι τέτοιους, χτυπά και ανοίγει την πόρτα του γιατρού, βλέπει, σκάει χαμόγελο, βγαίνει. Τους ενημερώνουν κάποιες από τις κυρίες ότι θα πρέπει να περιμένουν και αυτοί με την σειρά τους γιατί ήδη όλοι καθυστερήσαμε πάνω από 1,5 ώρα και δεν αντέχουμε άλλο την αγωνία. Φάρμακα μπορούν να πουλήσουν και αργότερα.
«Μην φοβάστε, δεν θα μπούμε» λέει ο άνδρας. Μόλις ανοίγει η πόρτα για να βγεί μια ασθενής, κυριολεκτικά μπουκάρει μέσα παραμερίζοντας μας και με την συνάδελφό του να κρατά τα μπόσικα στην πόρτα!!! Φυσικά υπήρξε έντονη διαμαρτυρία όχι από εμένα (κακώς) που τέλος πάντων σαν νεότερη εκεί μπορούσα να περιμένω αρκετά ακόμη, αλλά από μια άλλη κυρία και πιο πολύ για την κοροϊδία. Ιδού η απάντηση της νεαράς πωλήτριας φαρμάκων με την απαξίωση να έχει μεταβάλλει πλήρως το πρόσωπο της.
- «Όλοι την δουλειά μας θέλουμε να κάνουμε. Δεν μπορείτε να καταλάβετε!»
- «Εσείς, ήρθατε για εργασία, εμείς ήρθαμε ως ασθενείς. Το ίδιο είναι;»
- «Δεν μπορείτε να καταλάβετε. Μόνο αν είσασταν στην θέση μας θα καταλαβαίνατε»!!!
Πού ευχαρίστως να είμασταν στην θέση σας, υγειέστατοι αλλά με ταπεινότητα και αγάπη για τον συνάνθρωπο και όχι με την δική σας πεποίθηση που ορίζει την κυρία που υπεβλήθη προ 15μέρου σε μαστεκτομή και τους ασθενείς γενικότερα ηλίθιους γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν το πόσο σημαντική είναι η εργασία του φαρμακευτικού αντιπροσώπου αλλά και εγωιστές που δεν μπορούν να παραμείνουν άλλη πόση ώρα στην αγωνία τους.
Πως τολμάς! Πως τολμάς! Δεν σέβεσαι ούτε τον πόνο, ούτε την ψυχική αγωνία του ασθενούς και έχεις το θράσος, την αναισθησία να συγκρίνεις την πώληση του όποιου προϊόντος με την σωματική και ψυχική υγεία του κάθε ανθρώπου.
Αλίμονο, να μη χρειαστεί κοπέλα μου να βρεθείς στην πόρτα γιατρού ως
καρκινοπαθής.....
Μάθε πως μπορείς να βοηθήσεις και να βοηθηθείς! 
