Translate

Tuesday, November 15, 2005

η ώρα η καλή!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Νιώθω υπέροχα αν και κουρασμένη. Είμαι ακόμη στο γραφείο βλέπεις με ένα κεφάλι καζάνι αλλά με καρδιά που φτερουγά. Είναι λίγες μέρες τώρα που προσπαθώ να γράψω κάτι σημαντικό και δεν βρίσκω τα λόγια. Μα έτσι δεν γίνεται πάντα; Όταν κάτι υπέροχο συμβαίνει μπλοκάρει το ρημάδι το μυαλό, σταματά το βεντιλατέρ, κοκκινίζουν τα μαγουλάκια και σε εξαιρετικές περιπτώσεις αλλού πατάς και αλλού βρίσκεσαι. Οk δεν έφτασα ακόμη σε τέτοιο σημείο αλλά ας έρθω στο προκείμενο δυστυχώς άνευ πρωτότυπου ύφους.

Χτυπά το τηλέφωνο. Οποία έκπληξις! Το αδέλφι μου από την νήσο. Μετά τις γνωστές ερωταπαντήσεις, ρίχνει την μπόμπα...
- Να σου πω και τα ευχάριστα
- Για πε..
- Παντρεύομαι! (νυμφεύομαι εννούσε αλλά δεν του βγήκε)
Αφού ανασήκωσα το ακουστικό από το πάτωμα, ψέλλισα
- Ορίστε;
- Παντρεύομαι (δις)
- Που, πως, πόσο ποιο;
- Ε, να, ξέρεις .....
Μέγας κρυψίνους το αδελφάκι, σιγανό ποταμάκι λέει ο λαός. Άντε να πείσω, μάνα, θειάδες, ξαδέλφια και γενικά το σόι το ατελείωτο ότι ουδεμία πληροφορία είχα και πως και εγώ η ίδια το πληροφορήθηκα μόλις και δια τηλεφώνου. Είναι και πρωτότυπο το σκανιαχτέρ!

Πέρασε κανάς μήνας και αφού έγιναν οι απαραίτητες γνωριμίες και η αναμενόμενη «ακτινογραφία» της μέλλουσας νύφης από την πεθερά της και ο «ασθενής» πέρασε τις εξετάσεις με άριστα, έμενε να γνωρίσει και η κουνιάδα (η αφεντομουτσουνάρα μου) την νύφη. Όπερ και εγένετο....

Ένα σπίτι ζεστό, φιλόξενο, άνθρωποι χαμογελαστοί, έξω καρδιά. Με τον καλό τον λόγο, το αστείο, το πείραγμα. Με το που μπήκα μέσα, αμέσως με κέρδισε. Μια οικειότητα, μια ζεστασιά με τύλιξε και σίγουρα δεν ήταν το καλοριφέρ. Πρώτα μας υποδέχθηκε η Κλεοπάτρα, η νύφη, με ένα πρόσωπο φεγγάρι, σκούρα ξανθά μαλλιά, ροδαλό προσωπάκι και γεματούτσικη όσο πρέπει. Είχε μια συστολή δεν μπορώ να πω, αλλά ίσως έχει να κάνει και με την σοβαρότητα που την διακρίνει. Εμ, βέβαια, τον αδελφό μου αγάπησε. Κύλησε ο ντέτζερης και βρήκε το καπάκι του.
Μετά η αδελφή της, πιο μικρή και εντελώς διαφορετική. Πουθενά δεν μοιάζουν, ούτε στα χρώματα ούτε στην συμπεριφορά. Πιο αλέγκρα η μικρά.
Η μητέρα της είναι από μόνη της μια αγκαλιά. Σαν την Λωξάντρα στα νιάτα της. Παχουλή, φρατζολάτη με ένα γάργαρο γέλιο που σε συνεπαίρνει.
Αφού μας κέρασε ένα λικεράκι από φρέσκο καρύδι νά σου και ο πάτερ φαμίλιας.
Ψηλός, ροδαλός, έξω καρδιά. Με το καλησπέρα, χάθηκε στην πίσω πόρτα να πάει στα βαρέλια να φέρει κρασί. Και άσπρο και κόκκινο. Δικό του. Να το βρέξουμε! Κάθε ώρα που περνούσε έμπαινε και από ένας στενός συγγενής στο σπίτι.
Ο ένας πιο ευχάριστος από τον άλλον.

Και φυσικά στρώθηκε και το τραπέζι με όλα τα καλούδια φτιαγμένα από τα χεράκια της μέλλουσας νύφης.
Κοκοράκι κοκκινιστό στο φούρνο (από το κοτέτσι τους περικαλώ), κουνελάκι με μπαχαρικά (έχουν και κουνελάκια), λαζάνια στο φούρνο και τόσα άλλα

Τα είπαμε, τα ήπιαμε, γελάσαμε, φχαριστηθήκαμε. ώσπου ήρθε και μας αποτελείωσε με ένα σοροπιαμένο γαλακτομπούρεκο που τέτοιο δεν έχω καταφάει. Έτσι, για να μας δέσει. Λες και το είχε ανάγκη. Όταν είσαι η χαρά του Θεού δεν χρειάζεται τίποτα, ούτε καν ένα σοροπιασμένο γαλακτομπούρεκο....

Η ώρα η καλή λοιπόν και με την ευχή μου!

Καληνύχτα αγαπημένο μου ημερολόγιο...

4 comments:

Magica de Spell said...

Μ' αρέσει που σ' αρέσει!
Η ώρα η καλή.

Τζων Μπόης said...

με το καλό...να πραγματοποιήσουν ότι ονειρεύονται

Bad Wolf said...

o Kakos Lykos euxetai sto peftasteri polles kales wres...

...kai to protrepei gia allh mia fora na psaksei thn videokasseta...BBC..Pride and Prejudice...kserei auto...

M. said...

Να ζήσουν σαν τα ψηλά βουνά βρε!

Και σε σένα με γεια η καινούργια αδερφή!

;-)