Μικρότερη και άμαθη πίστευα ακράδαντα πως όταν έκανα δική μου οικογένεια όλα θα ήταν απλά, εύκολα και τέλεια. Χαζό, τώρα το ξέρω. Τό σύστημα λειτουργεί μάλλον αντίστροφα, του στυλ «μας πήρανε τα πρόβατα θα μας φαν και τον τσοπάνη».
Το χάσμα των γενεών ζει και βασιλεύει από το χίλια λάσπες και βγάλε θά’λεγα. Μπορεί τα «βασικά ιδανικά» να είναι κοινό γνώρισμα όλων των γενεών κάθε μια όμως έχει και τα δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά.
Πλέον τα περισσότερα πιτσιρίκια από την 4η ημέρα της κατασκήνωσης ζητούν να γυρίσουν σπίτι γιατί λένε ότι βαριούνται. Τα πιστεύω. Είναι τεράστια η διαφορά από την βουή του σπιτιού, του δρόμου, της τιβούλας και του playstation να βρεθούν στην ηρεμία, την ησυχία, στα στρώματα εκστρατείας, να κοινωνούν με άλλα 50 παιδιά, να συνεισφέρουν στην καθημερινή εργασία, να λειτουργούν ομαδικά και όχι ατομικά. Η θάλασσα, τα παιχνίδια, οι ιστορίες κάτω από τον έναστρο ουρανό δεν είναι αρκετά για να τα κρατήσουν ενθουσιώδη. Κουράζονται, βαριούνται και .... το σκάνε. Το σκάνε από την κατασκήνωση για να γυρίσουν στο σπίτι, στους οικίους ήχους, στην εικονική δράση που προσφέρει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, στην μαμά που θα κάνει αν όχι όλες τις δουλειές, τουλάχιστον θα καθαρίζει εκείνη το μπάνιο.
Όσο κι αν προσπαθείς να ακολουθήσεις την νέα γενιά, προσπαθώντας να κρατήσεις το χάσμα όσο....στενότερο γίνεται πάντα θα υπάρχουν στιγμές που θα σε βγάλουν εκτός μάχης. Μια τέτοια έζησα χθες και μάλιστα στο ωραιότερο μοναστήρι με τις πιο καλόκαρδες και κοντά στους νέους μοναχές. Είχε τελειώσει η λειτουργία, βάλαμε ένα χεράκι στο αρχονταρίκι για να προσφερθεί ο καφές που με πολύ αγάπη ετοίμασαν οι μοναχές για το πλήθος που είχε κατακλήσει τον αυλόγυρο με το τεράστιο πεύκο, και νά’σου τρία πιτσιρίκια 6, 8 και 11 ετών να μιλούν μεταξύ τους σε μια γλώσσα άγνωστη. Ενθουσιασμός, χειρονομίες και λίγο show off και να περνάνε τρέλα. Ο ένας εξ αυτών δικό μου τέκνο, εξού και χρειάστηκα απλά λίγο χρόνο παραπάνω για να καταλάβω ότι μιλούσαν για κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι.
Προσωπικά το playstation δεν μου αρέσει, το θεωρώ επικίνδυνο. Είναι εθισμός. Από την άλλη θέλω τα παιδιά μου να ζουν την γενιά τους. Με μέτρο και σύνεση αλλά να την ζούν. Θεώρησα καλύτερο να μην τους το απαγορέψω αλλά να θέσω περιορισμούς. Είναι σαν να προσπαθείς να πεταλώσεις ψύλλο. Μάταιο. Η παραπάνω εμπειρία όμως μου έδωσε την λύση. Με ξαναείδα ως κοντοπίθαρο αγοροκόριτσο που ήμουν κάποτε από την μια να δέρνω τα κακόμοιρα αγοράκια που είχαν την απρονοησία να τα βάλουν μαζί μου και από την άλλη με τις μπογιές μου και τα πιο απίστευτα σύνεργα που μάζευα από τους δρόμους να δημιουργώ στο χαρτί, την πέτρα, τον ....τοίχο του δωματίου μου (ήρωα πατέρα τι τράβηξες μαζί μου!).
Ανέβηκα στο πατάρι, κατέβηκα στο υπόγειο, σύρθηκα στον κήπο αλλά τα βρήκα. Μικρά,μεγάλα, σκονισμένα και πολύχρωμα κουτάκια γεμάτα χρώματα, φανταστικούς κόσμους και ανυπομονησία για δημιουργία. Δυό ξύλινες κουτάλες, χρώματα, χαρτόνια και αστείρευτη παιδική φαντασία ήταν αρκετά για να πετάξουν τα κοντρόλ από τα χέρια και να πιάσουν τα πινέλα. Και ένα κίνητρο, τα παιδιά των «Δρόμων».
Τελικά είναι πολύ πιο εύκολο από όσο φαντάζεται κανείς να απαγκιστρώσεις ένα μικρό παιδί από μια συνήθεια του που δεν σου αρέσει, όπως σε εμένα οι παιχνιδομηχανές. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι χρόνος από τον δικό σου ελάχιστο και για αυτό πολύτιμο. Αλλά μήπως τα
παιδιά μας δεν είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε; Και τα δικά μας, και τα δικά σας και τα δικά τους. Για αυτό και τα δικά μου παιδιά πήραν μια απόφαση και για τα άλλα τα παιδιά. Αποφάσισαν και δήλωσαν ευθαρσώς πως αυτό το καλοκαίρι θα ξοδέψουν την ενέργεια τους σε κάτι πιο δημιουργικό, διασκεδαστικό και ωφέλιμο. Να δημιουργήσουν με τα δικά τους τα χεράκια (υπό την επίβλεψη μου για να μη χάσουμε τα μπόσικα) και να προσφέρουν και αυτά τις δικές τους κουταλοκατασκευές στο μπαζάρ των "Δρόμων" του 2008. Παραθέτω τις χθεσινές τους δημιουργίες ως μια πρόγευση άκρως....ενθουσιαστική!
Τελικά, αυτό το μπαζάρ μας έχει πάρει τα μυαλά.
